“დაკარგული”

მთები მიცნობენ — როგორც დაკარგულ სახელს,
გადავბარდი მთებს, გზად აღარავინ მახსოვს,
მხოლოდ კლდეებმა მითხრეს გულწრფელად ერთხელ:
“ვერავინ აგიშენებს იმედს თუ შიგნით ჩამოინგრიე”

აქ ქარები არავის ეძებენ,
ისინიც კი, ვინც მიყვარდა  ფესვებივით არ შემომრჩნენ,
მთებმა მითხრეს: ძლიერი უნდა იყოო მუდამ,
არადა შიგნით სულ ქვად ვიქეცი ფიქრად,
ჩემს აჩრდილებს ვეჯიბრები ანდაც სადამდე გავსტან,

და თუკი ტკივილი მძიმეა, ცხოვრებამაინც გზას გიჩენს
მთები გისმენენ — შენს მდუმარებაშია მათი სიმღერა,
და ქარიც, რომელიც აღარ ბრუნდებოდა,
ერთ დღეს ისევ მოგადგება სახედ, შეგახსენებს
ქვის გულიც აყვავდება, თუკი რწმენას იქონიებ…