“დავიწყებული”

მთის მწვერვალებზე ნისლები ჩიოდნენ,
იგონებდნენ წარსულს ხმაურიანს,
ბილიკებზე ქვები ძველ ნაფეხურებს ფარავდნენ
ქარს კი მოჰქონდა ხსოვნა, დარდიანს,

გულმოდგინედ ესმოდა ქარებს ჩუმი ნაბიჯების ექო, რომელიც ათწლეულების წინ აქ დარჩა,
მთაც კი სუნთქავდა, მძიმე სევდით,
ვინც ოდესღაც ეძებდა, ვერ მონახა გზა უკან
დასაბრუნებლად, 

ცაც ახლო და ცივი იყო, როგორც სიტყვები დავიწყებული,
მხოლოდ მზემ  მთის მეორე მხარეს ჩაკარგული,
იცოდა, ვინ და რატომ არ დაბრუნდა ოდესღაც…