“როცა თვალებს დავხუჭავთ”

რა საოცარია და ამავდროულად სევდიანიც,
რომ ერთხელ ცოცხლობ, ერთხელ არსებობ,
რომ შენს მერე შენნაირი აღარავინ იქნება,
როცა ამ სამყაროს დატოვებ, შენს ადგილს 
ვერავინ ჩანაცვლებს,
და ვერც ვერასდროს განმეორდები!
როცა იცი ერთ დღეს შენც აღარ იქნები,
და ცხოვრობ ერთ ცხოვრებით, 
დარომც გინდოდეს მეორე შანსი აქ დაბრუნების, 
არასდროს მოგეცემა,

რომ ამ ერთ ცხოვრებაში უნდა მოასწრო ყველაფერი,
გიყვარდეს, აფასებდე, შრომობდე, იღიმოდე, ტიროდე, იყო ბედნიერი, ხანდახან სევდიანიც, 
უიმედოც, იმედებს კარგავდე და ხელახლა პოულობდე, ოცნებებს ისახავდე, მიზნებს აღწევდე,
მაგრამ  საკითხავია მოასწრებ შენ ამ ერთ ცხოვრებაში, იცხოვრო ისე რომ აქ მოსვლა მეორედ აღარ მოგინდეს?, 
ამ წამიერ ცხოვრებაში ჩატევ შენს ყველა ოცნებას?, ან საერთოდაც აიხდენ?

და მაინც რა არის ცხოვრება,  
თუ ვცხოვრობთ რატომ მხოლოდ ერთხელ?,
ანრარის ამ სამყაროს მიღმა,
მოგვინდება უკან დაბრუნებს წასულებს?
ვინატრებთ აქაურ ჰაერს მიწას და წყალს?,
როცა თვალებს უკანასკნელად დავხუჭავთ,
სად გავახელთ?,
სად ვიქნებით ან როგორები?
რამდენი კითხვა მაქვს ღმერთო
დარა ცოტააა პასუხები…..