მოგონება

ნაცრიფერ ცაზე უმზეო მიმავალ გზას
გავდივარ იმედით რომ ვიპოვი  ჩემს თავს
დაკარგული მოგონება ბადებს ულევ აზრს
ძველი დრო ახლანდელს საერთოდ არ გავს

ცხოვრების იმედი მაძლევს ძალას ბევრს
რომ ერთად გადავკვეთთ ჩვენ ოცნების გზებს
სიბერე თუარა ფიქრი მკლავს შენზე მე
ეს ყველაზე კარგად იცის გვიანმა ღამემ

წუთისოფელი სევდას მოჰგვრის დროს
ძნელია ცხოვრება როცა ხარ მარტოდ
რას გრძნობს გული შემხედვარე სხვებს
სხვები ხომ ცხოვრებას ალევენ ერთმანეთს