მთვარე თამადობს

მთვარე თამადობს მზით თამამია,
ოქროს ფიალა უბრწყინავს ხელში.
ღრუბელ–უფსკრულთა მზა ჯალათია
კაცობრიობას არაფერს ერჩის.

მთვარე თამადობს რა სინათლეა,
თითქოს არცა ჰყავს მზის გარდა მეტი,
აქ პოეზია მისთვის დარია
და სიყვარული სულებთა მხსნელი.

მტკიცე სიტყვები მათრობს ცხადია,
მნათემ სიმარჯვით გაგლიჯა ბნელი
და რომ მთვარეა განა ღამეა,
განთიადია მეტი და მეტი.