ღრუბელის სარკმლიდან...

გრძნობების წიაღში, 
ვნებების ქარიზმა,
იღვრება ფიქიზად..
და როცა ფიფქები,
მზეს გულზე ადნება,
მგონია სიწრფელე,
გეხება...
ცის ლტოლვას,
ზღვის ღელვა,
 სინაზით ეხვევა...
მე ახლა შენს სულს ვჭვრეტ,
ღრუბელის სარკმლიდან,
თვალს ვერ სწყვეტ საწუთროს,
პლანეტებს სიყრუე სენად აქვთ.

წლები კი გადიან, 
ქარების ხმაურში,
ცის ლტოლვა,
იცვლება დარდებით,
ზღვის ღელვა,
ბობოქარ ფიქრებით...
შენ დგახარ უმწეოდ,
ზნეობის სარკმლიდან,
უყურებ საწუთროს...