მობრუნდი კარგო...

როცა მიჰყვები დინებას,
წუთისოფელი ზნეს გიმღვრევს კარგო,
დარდ კაეშანით შესუდრულ ფიქრებს,
აკრთობთ სიცხადე..
ოცნების ეტლში გრძნობის ფერი ღრუბლები სხედან,
ოჰ, როგორ შვენით საღამოებს ზამბახთა თრთოლვა...

დარდები ღმერთო, შეაკრთობენ შენს შექმნილ ადამს...ცდუნების ფონზე, იმ ხის ნაყოფს,
 ჟამი აყვედრებს,ცოდვის მარწუხებს,
პირვანდელი სახე აქვს დღესაც...
თავისუფლებაა? არა,ამას მონობა ჰქვია...
მოვარდნილ მეწყერს,მუზის ძახილს ტკივილი ავსებს და ისევ იწვის, იწვის ამაო, ნეტარება, ვნებით დამთვრალი...

მამლის ყიჳილი, ფერმკრთალ სახეს სიფიზლეს
ჰფენდა,
დარცხვენილ გულს კი, სიყვარულით სიცოცხლე ჰქონდა..

მობრუნდი კარგოვ!
ნუ გაჰყვები, დროის დინებას!
რადგან არიცი, როდის, ან სად
დაგასამარებ!!!