შრიალებს ქარი მარტო ვარ ისევ

შრიალებს ქარი მარტო ვარ ისევ
უხმოა ფიქრი დახურულ კარში.
უჩვეულ ღამის ოცნების სიგრძე.
შორეულ დღეთა თოვლივით მარში.

ვიაყავი მარტო ვსუნთქავდი მხოლოდ.
უდაბნოს იხსნის ზღვებიდან შვება.
აღარ არსებობს თეთრი სიმბოლო
და ციალური ლანდთა დაშვება.

შეგპირდი ადრე- მე მოვალ გვიან...
და სადღაც მთებში გაიჭრა ხევი.
მეეზოვენი ღამის მტვერს გვიან.
მახსოვს პირველი შემოსახვევი.

ოთახში ღამით ივსება სივრცე
და გარეთ მესმის ქარეთის ოხვრა.
ისევ ვუყურებ დამტვერილ ნივთებს,
ისევ მარტო ვარ! შენ აღარ მოხვალ!