მწუხარება ანათებს, მწუხარება ცხელია

მწუხარება ანათებს. მწუხარება ცხელია.
მზე თვალებში ამოდის, ბრწყინავს უდაბნოები.
მოგონების სილურჯეს ზეცა გაუწელია.
მწუხარებავ, სიხარულს წამით მაინც მოები.

ო, ძახილი ქარების, როგორც სულისკვეთება.
მსუბუქია სიზმარი თეთრი და უწამესი.
შორეული ზღაპარი ღრუბლებში იკვეთება
და ვუყურებ ჰორიზონტს, როგორც მძიმე ალერსი.

ჩემს გაყინულ ტახტრიონს აპრილებმა აკოცეს.
ახლა უფრო შორია მშობლიური ღილები.
რომ თბილისის ანარეკლს ზეცა რად ისაოცებს?!
ჩემს მტკვარს რატომ აყრია დუმფარა, გვირილები?!

და ისე სიახლოვით მოდის ჩემთან დაღუპვა.
ტერენტივით მსუბუქი, ლურჯი, ამოუცნობი.
მე სამშობლოს ვეძახი და მას ნახვაც არ უნდა,
ჯერ ახალი კალამის წყევლით გამოუწრთობის.

მეც იმ კლასის და შენი დაწყევლილი შვილი ვარ.
მეც ქარული ვეფხვი და გრიგალში წოდებული.
საც ყველა გაემართა, მაგრამ არსად მივდივარ.
ახლა მინდა დარჩენა, როგორც შეყვარებული!