უშანსოდ მოჩანს ოთახში ფარდა

უშანსოდ მოჩანს ოთახში ფარდა.
არა მოძრაობს ჩემი მკლავების გარდა.
აქ wifi-ს შუქი ლურჯია.
ჩემ-ი-სმის სუნთქვა, იქით მუნჯუია.
მუცულე ტირის, ოჰ, ალბათ შია.
სარკმლიდან ეზო ნიავქარშია.
სკამზე ქამარი, სკამი ეული.
საწოლში ჩემი მკვდარი სხეული.
იდაყვებს ვეყრდნობი, დაბუჟდა, დაბუჟდა.
ძლიერ უძილო. ჭერი გალურჯდა-
თენდება, მზემდე ცა-ლურჯი მუქი.
თვალები მტკივა-
დღეო ჩააქრე შუქი!
შვიდის ცხრა წუთი,
თითქოს ვიცხოვრე დილის ცხრა წუთი.
მსურს დავიძინო, თვალების, ხან-ხან,
ვერ აუდიან წამწამნი ხამხამს.
მგონი მთვლემს თუ მეჩვენები
და ანდაც უკვე მივესვენები-
რატომაც არა. შუშაა კარში
შუშაზე ფარდა თეთრი ფარფატა.
და ახლა მივქრი, ქარი ვარ.
მივესვენები ალბათ სიზმარში-
რატომაც არა, მკვდარი ვარ!