მე არ შემიძლია ვთქვა შენზე "იცის ხოლმე"

მე არ შემიძლია ვთქვა შენზე "იცის ხოლმე"
თითქოს ისიც ვარ მე, თითქოს ესეც ვფორმე!
იქ ვიქროლ მე, როგორც გავიგონე
მდუმარება ამოართვეს ანტიგონეს-
შუაღამით დამწყვდეული არის მწვანე
და უფრო ლურჯი შემიდედდა ოკეანე.
ჩემო სულო სილუეტი მომე რამე
წამის მერე საუკუნით მომეამე!
მითრევაა-
კი არ მეჩქარება-
კონტექსტიდან ამოღებული თემაა-
მეს ჩქარება
თითქოს ზეჩქარება-
მთელს ჩემს შთაგონებას შენკენ ეჩქარება-
და გამოიწვის შემდეგ გულის შეჩქარება-
პეპლების და მოლის, წვიმის, გვირილებს
რომ საუკუნით ვყვირი მე
რომ პოეტს მაქვს გარითმება
ჩემივე მიგნება
ყველანაირ პოლემიკას ემიჯნება.
სიკვდილიდან არცერთ საწყისს უერთდება
არამედ, საწყისიდან სიკვდილესკენ ემიზნება,
როგორც დამიზნება
კუპიდანად აღიგზნება-
შემდეგ არი გზნება, როგორიც ზმანება-
ახლა, ის დარება აღარ მენანება.
გადაიგზავნება, ხმა არის ბრძანება
და პოეტური რადიუსი ჩემით იფარება!
რა არის გზა, ნება?  თუ არ სატანება-
თუ ვარ გატანება, მაშინ მინდა ანგარება!
ვარ გრაალკრისტალება, 
ეს დუმილის ხმას ება!
რომ აღარ მეღვიძება და აღარ მეძინება,
რომ ახლა იწერება ის, რაც არ დაიწერება!