მღვიძავს

ქარები არ ქრის სადაც ლანდი დაქრის-
ამქრის ვხედავ ხანძარს, თითქოს, ვერ ვიჭერ ფანქარს.
ის მაინც წერს და ეს სხვის აზრებს არ გავს-
ნაგავს ამოგანგლავს და დაანგრევს ტაძარს,
აღძრავს იმ სურვილის ანძას: 
1. რასაც პოვებს კარგავს.
2. ჩემი თავი არ მგავს.
3. შეწუხებას ბლანდავს
4. მენტალობას მართავს!
მართმევს, სევდა უფრო სიმშვიდიდან ფანტავს ამ თვეს.
და დროც აღარ ელოდება მმართველს.
ამ მთელს რომ შევუერთო სამყარო მე ჩამთვლემს!
არ მთვლემს და მღვიძავს, როგორც ქართველ სანთელს!