ადამიანი და წვიმა.

ცხოვრებისეულ სამყაროში მოხვედრა ღირდა,                                                                           წამისთვის ალბათ ბევრს დათმობდა ამისთვის წვიმაც,                                                      ადამიანად თავი ეგრძნო სულ ერთი ციდას!                                                                            ალბათ ძნელია იყო წვეთი, ვით მსგავსი ცრემლის -                                                                    ცრემლი, რომელიც, მაშინ ცვივა, როდესაც გტკივა.                                                    ხო და არც წვიმას არ ექნება, ცხოვრება მშვიდი,                                                                            მასაც სულ, მუდამ ასე, უწევს მოვლენებს ჩივის -                                                                         ადამიანთან ერთად ხშირად ისიც - კი ტირის!                                                                          სევდიანობენ ორნი, ერთად ამკობენ ერთურთს,                                                                   ცდილობენ გრძნობით დაიამონ ტკივილი სიმწრის.                                                                       მერე, კი წვიმა გაიფიქრებს, რომ ფუჭად ჩივის...                                                                                     სჯობს ძველებურად მოევლინოს ქვეყანას წვეთად,                                                   ვიდრე თვალთაგან იღვრებოდეს უმწეო ცრემლად.