როცა ცივა და შენზე ფიქრები მათბობენ

შავი საღამო განაჩენად, გარეთ თოვს - ყინვები დადიან;
ერთადერთია ჩემი სახლი ბუხრიდან კვამლი რომ ამოსდის.
ისევ ისეა დანარჩენი, ალბათ ყოველთვის ვიდარდებ...
ქედს მე არავის ვუხრი და მგონი ეს კარგად გამომდის.

სითბოს ვეძებდი ქალბატონო -
თეთრი ყინვების ბატონი.
ბევრი რამ იყო საპატრონო -
მაგრამ არ ყავდათ პატრონი.

ხელის კანკალით, ფორიაქით - ოფლი მდიოდა სხეულზე,
სხვა გზით მიმყავდა სიმარტოვე გადაკარგული, ეული.
საგზლად მიმქონდა ერთი დოქი და მივიოდი თეთნულდზე,
მე ჩემი წილი უკვდავება დამაქვს - სიკვდილად ქცეული.

ერთი ნაყოფი ხეზე -
ერთი ვაშლი ება ხეს.
დიდძალი ცოდვები ხელზე
ლოდი აწვებოდა ხელს.

ერთი შეხება მიშველიდა - ერთხელ შევეჯახე ღრუბლებს,
ისე იქუხა, იჭექა ისე, რომ მხოლოდ ღმერთი ხედავდა ამას.
ერთხელ მეკოცნა კარგო შუბლზე - ხომ შეწყდებოდა შუღლი;
მაგრამ დავდივარ მარტოდ მარტო და უკვდავება დამაქვს.

რა მაქვს მე სხვებზე მეტი?
რას ვიღებ სხვებზე მეტს?
ისე შემიყვარდა ჩიტები
რომ მეც შევუყვარდი ჩიტებს.

ჩემი სხეულის ბინად არის - შენი სხეული, შენი სუნთქვა!
და მეც ამ კანის ბინადარი, ვგრძნობ რომ ესაა სახლი.
სულმოუთქმელად ვეწაფები - ვამბობ! ათასჯერ მითქვამს,
ის რაც ჩემია, ჩემია, ნუ მებრძვი - თორემ ტყვიას გახლი.

ქარი აშრიალებს ფოთლებს,
ქარს ნებდებიან ფითლები.
და მეც ვცლი არაყის ბოთლებს,
დაგროვდნენ ცარიელი ბოთლები.

ძილი შენს მკერდთან ახლოს - შენი თვალების ფერი!
აი! სადაც მე ვსახლობ, შენ ხარ და შენი სიყვარული!
დიახ ასეა ქალბატონო! ჩემი გრძნობების ფერიავ...
შენი სუნთქვაა გამარჯვება - შენთან ყოფნა კი სიხარული.

ეს ქალაქები დაღუპვისკენ ისე ჩქარობენ,
რომ უნებლიედ სიყვარულის ამბებს მღერიან...
ჩემი თვალები დამიჯერე შენ არ დაგთმობენ,
რადგან შენს გულზე უკეთესი არაფერია!