9 აპრილის პათოსი
ის ცხრა მთა რომ გადავლახე, გადავეშვი მერე ზღვაში... და ამ რიცხვის სევდა ვნხე, იმ პატარა ქვეყანაში... სადაც გრძნობამ უმაღლესმა - შეაყვარა ქართველს ღმერთი, სადაც გლეხმა ხმალი ლესა, რომ დაეცვა ერთადერთი; სამშობლო და მისი სუნთქვა, ამაღლების წმინდა ფაზით - გამოვდგები ალბათ გულქვა, არ ვახსენო, რომ აქ ვაზმა; მოგვანდომა მიწა ვლეწოთ არ მოვაკლოთ ნერგებს წყალი, რომ არ ჩაქრეს ქვეყანაში სიყვარულის ნაპერწკალი... მაგრამ მაინც, რა რთულია - რომ დაგვსეტყვეს ლოდებმა. რა დროს სიხარულია - არსად დაგველოდება; ის აწმყო და წარსული, რომ აკაჟებს - დარდი ალს, მტერი არსად წასულა, კვლავ აწვება დარიალს... მჭამს ის სევდა, აპრილის, და ღრიალი მინდება... გმირთა სისხლი, დაღვრილი - და ამ სისხლის დინება... სიყვარულზე ვმღეროდით, და შავლეგო გვამღერეს... და იმ ვაზის ყველა ძირი, ამოძირკვეს, დასერეს... ტკივილები დაგვაქვს ოხრად, მიწა ისე გვყვარებია, ყველას ჩვენი შავი ჩოხა, სისხლში გაგვიხამებია. და ცხა აპრილს - რუსთაველზე, გამიმარჯვეთ ყველამ ერთად. არ დავარქვით რუსთა ველი, და მივედით ახლოს ღმერთთან.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი