პირადი ეპისტოლე

მე ვერ ვიყავი  - მაჰათმა განდი,
სულით მშვიდი და მზერით ნატიფი...
მე უფრო ქარს და ქარიშხალს ვგავდი -
და ამ ქაოსში გამოვიფიტე.

ადამიანთა სულელურ განცდის,
ვნებებს შეწირულ სამყაროს ვუმზერ.
სიმართლის თქმას კი არავინ გაცდის,
და ვდგავართ მარაზმის საფეხურზე.

პირდაპირ ვამბობ იმ სიტყვებს, რასაც,
ალბათ ჩვენ ყველა ძილის წინ ვბოდავთ.
- მონარქს დაუთმო ლაგამი ,,მასამ",
მე თავს კარგად ვგრძნობ უმეფოდაც.

ჰო და, ისინი მონები გახდნენ -
ამას ებრძოდა ალბათ განდიც...
მეფის ულაყებად შეიკაზმნენ.
ფუჭი იმედით და განცდით.

ისევ ფარისეველს მიწოდებენ,
თუ მსურს ეს ტყუილი გავაქრო;
- მაინც, იმ ტაძრებში ილოცებენ,
სადაც რწმენაზე მეტია ოქრო.

მე კი, ვუყურებ და მართლა სატირაა,
ისე შეეჩვივნენ უკვე პატრონობას.
ისეთი მომავლის დედა ვატირე,
სადაც გვასწავლიან მონობას.

მგონი, ძალიან გადავგვარდით...
მტანჯავს სამყარო, ტყუილით სავსე -
და თუ ვიქნები ოდესმე განდი,
მეც მომაკითხავს ჩემი გოდსე.

და სამი ტყვიით გამიხვრეტს გულმკერდს,
მე ეგ სიკვდილიც ფეხზე მკიდია.
რადგან ჩვენ ისევ იმ მიწას ვუმზერთ,
სადაც ეს ასჯერ გამოგვიცდია.