არაჩვეულებრივი ამბავი, რომელიც შეემთვა ვლადიმერ მაიაკოვსკის ზაფხულში აგარაკზე — მაიაკოვსკი
(პუშკინო, აკულოვის მთა, რუმიანცევის აგარაკი, 27 ვერსი იაროსლავსკის რკინიგზით) ას ორმოცი მზით ელვარებდა დასალიერი, ივლისისაკენ მიგორავდა მაშინ ზაფხული, იყო სიცხე და სიცხე ძლიერი, ეს აგარაკზე მე მაქვს ნახული. პუშკინოს სერზე მოსჩანდა მხოლოდ აკულოვის მთის კუზი მაღალი. ერთი სოფელი იდგა მთის ბოლოს გადახურული ძველი ყავარით. სოფელგადაღმა მოსჩანდა ბუნდად ერთი ნაპრალი და ამ ადგილას მზე ეშვებოდა ყოველდღე, მუდამ ნელა, ნამდვილად. და ხვალ ისევე სხივების ელვა ზეცას აგლეჯდა სიბნელის რაზას. და დღიდან დღემდე ამ საქციელმა მე გადამრია და გამაბრაზა. განრისხებულმა ვცადე ხელყოფა და ავაწვდინე ძახილი ცამდე: „მზეო, ალმურში თრევა გეყოფა, დედამიწაზე ჩამოდი, დადექ შე მუქთახორა! — შევძახე მნათობს, — ესათუთები ღრუბლის ნაკადებს, მე მწვავს ზაფხული, ზამთარში მათოვს და მაინც ვხატავ და ვწერ პლაკატებს“. კვლავ დავუყვირე: „ჰე, ოქროსშუბლავ, აქრობ დაისს და ანთებ ალიონს და უსაქმურად დასცურავ უბრად, სჯობია ჩემთან ჩაი დალიო“. რა ჩავიდინე! ეს რა ვურჩიე! დასაღუპავი დამქოლეთ ყველამ: სხივი—ნაბიჯი გადაუშლია, და მოაბიჯებს მზე ჩემსკენ, ველად. ვმალავ შიშსა და მივიპარები უკან თანდათან. ბაღშია უკვე მისი თვალები და სახლსაც უკვე შემოანათა. სარკმელში, კარში, კედლების ბზარში მზიური მასა ელავს საშინლად; სულთქმა ეკვრება დაღალულს გზაში და ასაუბრდა ბანით მაშინვე: „დღეს მე პირველად მოვაბრუნე ჩემი დაისი, ქვეყნის შექმნიდან ეს არ მომხდარა. შენ მეძახოდი? ჩაი დამისხი, ჩემო პოეტო, მურაბა ჩქარა!“ თვალებზე ცრემლის მომადგა ცვარი, —„დღეს მე პირველად მოვაბრუნე ჩემი დაისი, ქვეყნის შექმნიდან ეს არ მომხდარა. შენ მეძახოდი? ჩაი დამისხი, ჩემო პოეტო, მურაბა ჩქარა!“ თვალებზე ცრემლის მომადგა ცვარი, — უჩვევი სიცხე ჭკუიდან მაკრთობს, მაგრამ გავბედე: „დუღს სამოვარი, მობრძანდით!“ — ვკადრე უდიდეს მნათობს. ეს თავხედობა ხომ ჩამამწარა! ვნანობ, მაშინებს უზენაესი. ვზივარ მაგიდის ყურესთან წყნარად, ნეტავ არ მოხდეს რამ უარესი! მაგრამ უამეს, უტკბეს სალამით მეფინებოდა სხივი მნათობის, და მოკრძალება აქ მასლაათში გადამავიწყდა თანდათანობით. ხან ერთს შევეხეთ, მეორეს, მერე ვუთხარ, რომ „როსტამ“ შემწამოს ლამის, მზემ კი: „ეხ, ძმაო, შენ შენთვის წერე, გულს ნუ გაიტეხ, პოეტო, ამით. შენ თუ გგონია, რომ ადვილია ჩემთვის ნათება? მოდი და სცადე! მე კი მოვდივარ ყოველ დილიდან და ვფანტავ სხივებს მიწიდან დამცე!“ ასე ვილაყბეთ, ბინდი იმ დღესა გაფანტა სხვიმა აურ-ზაურით. უკვე შენობით მივმართე მზესა, უკვე სავსებით გავშინაურდი. და მალე, ძმობას რომ აღარ ვმალავტ, მხარზე დავკარი მეგობარს ხელი. მზეც მეუბნება: „შენ და მე — ახლა მეგობრები ვართ — ძველი. წამო, პოეტო, მღერით და ფრენით ამ დედამიწის ნაცრისფერ ნაგავს მე დავეცემი მზიური ფრთებით, შენ გადეფინე ლექსების ჰანგად“. ღამის და ჩრდილის კოშკი მაღალი მზეთა შაშხანის განგმირა ელვამ. ლექსის და შუქის აყალმაყალი, სადაც კი მივწვდით, დავარტყით ყველგან. ღამე დაღლილი თუ მიწვა ცაში, ჩლუნგი, მძინარა მიეცა ძილსა. უცებ და ძლიერ ვენთები მაშინ, და ჟღარუნდება ნათელი დღისა. ნათება ყველგან, ყოველ არეში, სანამ არ მივწვდეთ დასასრულს დღისას, ნათება ყოველ მიზეზს გარეშე — აი ლოზუნგი ჩემი და მზისა. 1920 (თარგმანი მ. პატარაძისა)
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი