უდაბნოს ქვიშა

უშენობას ქვიშის საათით ვითვლიდი
ერთი უდაბნო ჩამოიცალა.
უშუქობას შენ  სახელს ვისვრიდი
ერთ შუქად გამოიდარა. 
უკალმობას  ნაფლეთებს  ვიტირდი
ერთ ფუთად გამოიტანა.
უდროოდ წამებს ვითვლიდი
ერთ წუთად გამოიყვანა.
უმწეოდ სანამ გეძებედი 
მთვარემ მზე გამოილაშქრა.
დიდხანს, რომ გასტანს წამება
სწორად იქ მინდა  ტვირთის ტარება,
 ფურცლებს ტკივილი ატევს,
ყველა ხომ ნელა ვათრევთ სათრევს.
ყოველი ნაბიჯი ტაძარი ვანთებთ სანთლებს,
 კარის ფიტულიც ამგვარი ხან კაკუნი ხან ზარი
და კალმის ხელში ჭერას მოსდევს  ხანძარი.
ეს თემა კბილებით დავძარი და მომაბეს იმიჯი ავდარი.   ამ ბრძოლას არ მინდა ხანჯალი, მოვუხდინე ფარს ფარი, ჯერ კიდევ  ბავშვური იერი მიყვარს წერისას ცანცარი. სიამის კატებს ვეფერები მეფერება თან ქარი,
მურტალი გრძნობაა ფიქრისგან, რომ დნება ფანქარი. პარადიგმებში მოგზაურმა იმდენი შუქი შემოვიდა გადაიწვა პრიზმა, გჭირდება შველა თუ შვება მოგიტანა უკონკურენციო 
პრიზმა.