დედამიწა

ყელში ამ სამყაროს ბურთი ეჩხირება.
ჩვენი ნაბიჯები გულზე ეფინება.
ცოდვით დატვირთულებს სიმწრით გვეტირება. 
თითქოს ჩვენი ცრემლიც ჩვენვე გვემძიმება.

დრო გადის და თითქოს წამიც გვედიდება. თითქოს შეიცვალა
ჩვენი თაობები, სულში ვაფურთხებთ და წყენით ეტირება ,,ფეხს რომ აბიჯებენ არარაოები.”