მე, ასეთი წარმოდგენა დამრჩა

მე, ასეთი წარმოდგენა დამრჩა...

თებერვლის ცას, დაუცლია ცური,
მოდის კაცი, ნამთვრალევი,
 ღამის,
 უქურთუკო, აბურდული თმებით,.
უმოწყალოდ დასთოვლია მხრები.

ბანცალ-ბანცალ, მიუყვება ქუჩას,
შეესახლა ცის კიდეს და ცილინდრს,
განა შესვა, ჩაუღეჭავს ღერი,
აუცურდა მოყინულზე ფეხი,
არც ეცადა მოაჯირის პოვნას.

მოისროლა გამოცლილი ბოთლი,
როგორც ძაღლის, გასალახი სახრე,
თითქოს მიწას, მიამსხვრია ჯავრი,
მიაკურთხა, -
ვინ დამიგო მახე?!
(იკურთხება, ვით უმწეო ბავშვი).

ღვინოს ანდო დაკარგული თავი,
არც უცდია წამოდგომა წამით,
სავსე ქუჩას, დაუცლია გული,
აღარ  იბრძვის, ხიფათს ეძებს,
სული...

09.02.2002წელი
ნინო როსტიაშვილი
NERU