ლექსების ნაკრები “კვირის პალიტრა” რომ იყო ჟურნალი, იქიდან

ნინო - წამალი

როგორ მინდოდა,
რომ ასეთი არვის ვენახე:
მყიფე ქალ-თიხა,
შიგ - ოქროს მტვერში არეული
რუხი ნაცარი...

მე ავადა ვარ,
ალბათ ვბოდავ,
მაგრამ, ძვირფასო,
შენ არ დაიბნე!
მე ვიცი ჩემი ავადობის
თავი-წამალი:

იალნოს ქედის
ნისლაკრეფილ იალაღებზე,
იალტიალში,
მისხის მისხამდე მომაგროვე
და თან იფრთხილე,
სიტყვა “ნინო” არ მომაშორო,
რადგან წამალი უსახელო -
- საწამლავია.

გამომიწოდე ვერცხლის თასით
ნინო-ნაჯერი,
მწარე მიქსტურა,
გულისწვერის ჩამტკბილებელი,
შემომახვიე ყელზე თავშლით
ნინო-სალბუნი,
დამკარი ნინო-ინექცია,
თავთით დამიჯექ!

თავთით დამიჯექ,
და თუ გინდა, კიდეც გამსაჯე,
რომ თავი ჩემი,
ასე მარგი,
უქმად ვაბნიე.
რა მიტყუებდა,
თავდაკარგვით რას ვეწვდებოდი,
ბოლომდე ვის რა შეუცნია,
რომ მე შემეცნო?
გათანგული ვარ
და თან მაინც გეთამაშები.
შენ კი უცხო ხარ,
შორეული,
მაგრამ ამგვარი უფრო მჭირდები
და აღარც მინდა,
რომ ბოლომდე არსგადახსნილნი
ერთ მთელად ვიქცეთ.
დაე, ბორგავდეს ჩვენორშუა
მთელი სამყარო!

ალნი დამქრალან?
ჩემო დაღლილო,
ნაღვლიანად გაღიმებულო!
თუ ვერ გადავრჩი,
აქ ნუ დამტოვებ,
სადმე, მივარდნილ ნაპირზე დამწვი
და მეცხრე ტალღას გამატანე
მეცხრე სკნელისკენ,
ბროლკრიალა
მეცხრე ცისაკენ!


სუფრის ფოჩები

ბნელი სარდაფის ძველმანებში,
აბლაბუდებში...
თურმე ამდენხანს სად მელოდა
ჩემი ბავშვობა!

აი მაგიდაც, ფიცრეულზე მიყუდებული.
ახლა ასეთი მაგიდები ვის ეხსომება,
წრიული, შუაფეხიანი...

ამ მაგიდის ქვეშ
მქონდა მყუდრო თავშესაფარი
და ამ ნიშებში ვაუნჯებდი
მძივებს, ნიჟარებს.
ისე მდიდარი
იმის მერე არცა ვყოფილვარ,
არც ისე მშვიდი,
რადგან მშვიდი ხარ მხოლოდ მაშინ,
როცა შინა ხარ
და განძიც იქვე, საიმედოდ შენახულია.

ზემოთ, ნათელში
უფროსების არის ნადიმი
და ხმიანობენ წელზემოთა სამყაროები.
შენ დაბლა ზიხარ
შენს მობინდულ სიმარტოვეში,
აგიყოლიებს სუფრის ფოჩების
რხევა მთენთავი,
ცხადად ჩაგესმის ყველა სიტყვა,
მაგრამ რადგანაც
ვერას გებულობ
და წარმოსახვა
თეთრ უდაბნოს ვერ ეგუება,
თავადვე გავსებს
ფეხადგმული სურათ-ხატებით.
ასე შედიხართ: შენ - სიზმარში,
სიზმარი - შენში.
და ხარ ნეტარად,
ვიდრე ვინმე მოგისაკლისებს
და ჩაძინებულს ცივ საწოლში გადაგაწვენენ.

შეცდომა იყო,
ჩემი კბილა ბიჭი-სტუმარი
სიმარტოვეში
სულგრძელად რომ შევიპატიჟე.
ნეტავი მხოლოდ ეს მეკმარა,
მაგრამ ვაი, რომ
მთელი ჩემი საგანძურიც
წინ გავუშალე.
როგორ აცელქდა!
მარგალიტები დამიბნია,
ამახმაურა
და ორივენი სამოთხიდან გამოგვაძევეს.
იმავე ღამეს,
ავსებულმა შურისძიებით,
სუფრას ფოჩები მოვაჭერი,
მერე შევშინდი
და წასულ სტუმარს დავაბრალე
და მე დამსაჯეს.

მაშინ ვიგრძენი,
რომ შეცდომის დედა არის
ძველი შეცდომა,
ხოლო შვილები
უმრავლდებიან
და შენ არ იცი,
სად გაექცე,
თავს რით უშველო.

ო, არა წლები
ანდა უფროსთა სიმკაცრეები,
ჩვენ ბავშვობიდან
საკუთარი შეცდომები გვერეკებიან.

და ვიღაც ტირის
ჩვენს მობინდულ სიმარტოვეში.



მამიანი სურათები

რუხი პლიაჟი,
ჭრელი ქოლგები
და ცხელი ქვები...

რა პატარა ვარ!
ალბათ ორი წლისა ვიქნები.

თვალმოჭუტული
მუხლზე გიზივარ,
კიკინები ამიშვერია.

საოცარია,
რაც ხანი გადის,
ხუნდება ფოტო,
მაგრამ
მძაფრდება მოგონება:
დიდ წყალში როგორ შემიყვანე
მხარზე შესმული
და როს ნაპირზე
ბუზისტოლად მოჩანდა ყველა,
უეცრად როგორ გადამაგდე,
ან ფსკერისაკენ
ტალღამ როგორ ჩამატრიალა,
ანდა რა ძალამ ამომაგდო
კვლავ ზედაპირზე.
მე ვფართხალებდი,
შენ - სიცილით უკან იწევდი
და
“მა-მა, მა-მა!” -
იმედიანი სასოწარკვეთის
ტყუპი მარცვლები იფანტებოდა,
ირეოდა მწარე შხეფებში.

პირველად მაშინ შევიგრძენი,
სიცოცხლის წკიპზე
როგორ ერთდება მლაშე ყლუპად
დაბნეულობა, ნდობა,
შიში და სიყვარული.

ჰო! აი, ასე მასწავლე ცურვა.
და როცა წყალთან შევთამამდი,
მომდევდი ხოლმე შორი-ახლო
ფართო მკლაურით
და მხოლოდ გვიან,
როცა ძალიან გავიზარდე,
ქვიან ნაპირზე მშვიდად მჯდომი
თვალს მადევნებდი
და მე ვცურავდი მარტოდმარტო,
მაგრამ ყოველთვის ვყოვნდებოდი
მოტივტივე
საზღვრის ნიშანთან,
რათა ძალ-ღონე მომეკრიბა
და სუნთქვაშეკრულს
ერთხელ მაინც გამეღწია
სადღაც, შორს შენგან,
სადაც საერთოდ აღარ ჩანდი,
არც იგრძნობოდი.

გიბრუნდებოდი მერე დაღლილი,
ნაპირთან ახლოს ვედებოდი
შიშველ სხეულებს
და მეყვსეულად ცოცხლდებოდა
წყალქვეშა შიშიც.

რა იყო შენთვის ჩემი სიშორე!
შენ ხომ მასწავლე
მკერდში ჰაერის გამოზოგვა,
ზღვის მოქანავე ზედაპირზე გულაღმა
წოლა,
გარინდებაც
და კიდევ რაღაც,
რაღაც მთავარი,
რაც ჩემში ისმის, რაც მართლა ვიცი,
მაგრამ სათქმელი იხერგება
ყელის სრუტეში
და აღარ ვიცი, სიტყვად როგორ გადავაქციო.


ქალი ღელეში

რად ხარ მდუმარე,
რა ვუპასუხო, დედა მარიამ,
ამ ქალს, რომელიც
ჯიბის სარკიდან
ცრემლმორეული ამომცქერის
მღვრიე ორეულს?

როდესაც იგი ბავშვი იყო,
უცებ კიბეზე რომ დაეცა
და
ზედ ცემაც რომ დაუმატეს,
რად არ დატოვე
შენი ღვთიური სამზარეულო
და რატომ ხელში არ აიტატე?

“ვაიმე, დედა,
მტკივა, დედა,
დედა, მიშველე!”
როგორ გიხმობდა,
დაგეძებდა გულგამჭოლ ქარში,
როგორ სჯეროდა,
რომ სადღაც ჰყავდი,
შენ - ყველას დედა,
ნამდვილი დედა,
ყოვლისშემძლე და ყოვლისგამგები!

რად ვერ გაიგე მისი ზლუქუნი,
მაშინ, როდესაც მამამისი
მძიმე ჩემოდნით კართან მივიდა,
და უკან რატომ არ მოაბრუნე,
და სამუდამოდ არ ჩაკეტე
რკინის კარები?

ან მაშინ როგორ არ დაიფარე,
მისი არსების მყიფე ნაჭუჭში
გამოშუშულმა სიყვარულმა
ჯერ რომ გაბზარა
მერე შიგნიდან გამოტეხა
და გულგრილად გადააბიჯა,
რომ თბილ ქვეყნებში გადაკარგვამდე
ფრენა ესწავლა?

ან სად იყავი,
ვიდრე სიამით ჩასახულ პირმშოს
კოლტების ფაფად გადაუქცევდა
რკინის საფხეკი?

ან სასაგამშრალს,
მომაკვდავი ძმის საწოლთან
რად არ მიუხველ,
სიტყვა როგორ არ შეაწიე,
რომ სანაცვლოდ ის წაეყვანათ?

ვერ გხედავ, დედა!
დედა, ცივა ცრემლის ღელეში!
ყოველ ნაბიჯში ირყევიან
სიპი კითხვები,
მაგრამ მე ვიცი,
გამოვაღწევ მზიან დარამდე.

ნაავდრალ ცაში
დავლანდე მტრედი
და გავიგონე:
- ფრთხილად, შვილო, აღარ დავარდე!


მოწყენილობის პარადიგმა
(თეონასათვის)

რა ბილიკები,
რა ხიდები,
აღმართ-დაღმართი!..
შვილო, რამდენი სავალია,
მიმოიხედე!
ოღონდ აქეთკენ ნუ წამოხვალ -
შემოგიტყუებს
ნელსურნელება ვარდისფერი,
ბგერა-ხავერდი!

მართლა ვარდებით ნაფენია
გზა სიყვარულის,
მაგრამ თვალთაგან
მცვივა სიმწარით მე ნაპერწკლები -
ვერც წინ მივდივარ,
ვეღარც უკან.
ვაი, ვეცემი!
წამის წამიც და,
კვნესას ჩემსას ცაში ვეწევი.

დაბლა კი, დაბლა -
დინებას თავქვე მიჰყვებიან
შეყვარებულნი,
ცრემლდიდობისგან
ფესვიანად მოგლეჯილები
და იმათ შორის,
ძლივს-ღა ვარჩევ,
როგორ ირწევა
აიმ ვარდისფერ კალაპოტში
ჩემი სხეული,
ჩემთვის ასეთი ახლობელი
და შორეული.

მაღლა, ო, მაღლა,
კიდევ მაღლა!
რა სილაღეა!

ამ სიმაღლიდან
ჩვენი მოდგმის მთელი სავალი
უფლის გადაშლილ ხელისგულზე
ერთ ხაზად მოჩანს.
ყოფიერების ევერესტიც
ბორცვი ყოფილა,
პატარა ბორცვი
- თავზე ყინულის ნამცეციანი.

მანდ კი,
რა უნდათ ნინოსაგან ადამიანებს,
როგორ ანჯღრევენ,
ნეკს უჭრიან,
როგორ შიშობენ,
ყოფის ბარგი არ შეატოვოს!

კარგი, ეყოფათ!
დავუბრუნდები.

თუ შეგიძლია, ნურასოდეს მისაყვედურებ.
დედის წესია,
ვიდრე სასმელს გამოგიწვდის,
ჯერ თვითონ სინჯავს.
არა, პატარავ,
ეს საშენო წყალი არ არის!
წადი და თვალი მაინც აქეთ თუ გამოგექცა,
გახსოვდეს, ამ გზამ დედაშენი როგორ დაღალა,
როგორ წაართვა სიცოხლის და
სიკვდილის ღონე.
რაო, პატარავ,
ამ სიტყვებით რად დაგაღონე?

რა - გზა, რა - ვარდი,
რის - ფრენა, რა - ევერესტი!
ამ ზამთრის ღამეს მე, უბრალოდ,
მოწყენილი ვარ,
და... ყველაფერი გასართობად გამოვიგონე.