ვარდი და პოეტი

ვარდი ტიროდა, მარტოობა ედო ბორკილად,
იდგა სიჩუმე, დაჰკარგვოდა ფერი სამყაროს,
გულსევდიანი, უხილავი პოეტის ლანდი,
ჩუმად უცქერდა სხვის სიყვარულს, – ქარში დანატოვს...

სადღაც მღეროდნენ, ზარ – ზეიმის იდგა ყიჟინა,
ბედნიერება ზეიმობდა კვარცხლბეგზე ასვლას,
და სიხარული – ჟრუანტელად დავლილი ტანში,
მთვრალი ბახუსის სიყვარულის ფიალას სვამდა!

გარეთ კი...
გარეთ პოეზიის ცეკვავდა მადლი,
ვარდი ტიროდა – სიჩუმეში ობლად შთენილი,
ნელი ნაბიჯით მიდიოდა პოეტის ლანდი –
მარტოსული და ვარდის სურნელშემორჩენილი.

24 ივნისი 2013
0 კომენტარი

@ კონტაქტი