ლამაზი ყვავილი

ერთი ლამაზი ქვრივი ქალი იჯდა სახლში და მცენარის ფოთლებს მისჩერებოდა, უყურებდა ხანაც ტიროდა, ნეტა რა აცინებდა ან რაზე იყო დარდიანი?
–ე, ეი ...... გაისმა ეზოდან ხმა, უცბად სარკმელი გაიბზარა და ბურთიც შემოვარდა, უი ეს თავხედები, ტუტუცები, რამდენს ბედავენ ზრდილობაც კი არა აქვთ?
ეზოში ბავშვები თამაშობდნენ, კარზე დააკაკუნეს: ქალმა გაუღო კარები და შემოვიდა პატარა გოგო და უთხრა: არ დამიბრუნებთ ბურთს? ქვრივმა დაუყვირა  ვინ გამიტეხა სარკმელი?რომელი თქვენგანი იყო?ამ გოგოს ლუსი ერქვა.
მან კ უპასუხა:–მე არ ვიყავი სხვა ბავშვები თამაშობდნენ და მე გამომგზავნეს ბურთის წამოსაღებად ,მაშინ მისცა და უთხრა:–––აუცილებლად დაისჯებიან შენი მეგობრები ამ უზრდელური საქციელისთვის, არ შევარჩენ.   რას გახდებოდა ეს ქვრივი ქალი. შემდეგ სურათს უყურებდა და ის ტკბილი ცხოვრების წუთები ახსენდებოდა,მისი ქმარი –რომელსაც ჯენია ერქვა,სამწუხაროდ გარდაცვლილი ყავდა, დაეღუპა. სამახსოვროდ წერილები მისალოცი ბარათები დარჩენოდა, რომელიც მას სევდას ჰგვრიდა.––მსურს, რომ ვარსკლავი, მზე, განთიადი, რომელიც კვლავ ჩემს გულში ძველებურად გააბრწყინებს იმ ჩამქრალ ნაპერწკალს, რომელიც ჩამქრალია და აღარ ციმციმებს. ის ბულის და ჩიტების ჭიკჭკი,რომელიც გულს შვებას მოჰგვრიდა. უცბად კარზე დააკაკუნეს და ქალი შემოვიდა.
––როგორა ხარ ჩემო კარგო?ვწუხვარ მომხდარის გამო.
––შემოდი, შემოდი, მას არაფერი ეშველება, ვიყავით ლამაზად, ბედნიერად, მშვენიერი სულისა და გულის პატრონი იყო ჩემი ჯენია, ყოველ დღესასწაულს ერთად ავღნიშნავდით, სულ ყვავილები მოჰქონდა და ვფიქონდა და ვფიქრობდით, საკუთარ სურვილს ვიკმაყოფილებდით, დავდიოდით სამოგზაუროდ ერთად და ახლა ვსიო.... აღარ არის მორჩა, თითქმის გაქრა ყველაფერი და მიწამ ჩაყლაპა. შენ ვერაფერს ვერ გამიგებ და ვერ დამეხმარები უთხრა ქვრივმა.
მეზობელს შეეცოდა და უპასუხა:–––––––მე შენი დახმარება მსურს, მინდა კვლავ ლაღი და მხიარული იყო, წმოდი გავისეირნოთ ბუნებაში კიდევ ერთხელ, გავიდეთ იქნებ გადააწყდე ლამა ყვავილსა.
–––ჩემთვის ყველა ლამაზი ყვაილი დამჭკნარია და აღარ არსებობს მიუგო ქვრივმა.
        ბევრი წუწუნის შემდეგ დაიყოლია და წავიდნენ სასეირნოდ: ქვრივი ნელ–ნელა მისეირნებდა, კვალ–დაკვალ. აი ეს ნაფეხურები დარჩება შენი გავლის მერე, მაგრამ უცბად წაიშლება, როგორც პატარა პეპელა, რომელსაც მხოლოდ ორი დღის სიცოცხლე აქვს, ის დაფრინავს ლამაზად, ბევრი ცდილობს დაჭერას, მაგრამ ამამოდ, ზოგსაც კი გამოსდის, მერე რას უშვებიან? კლავენ, იჭერენ, რას ერჩიან მაინც ვერ გაუგებ, დაე მიეცით საშვალება, რომ მოძებნოს ის ყვავილი და იცოცხლოს,  არა/ ––ბოროტნი არიან. მე ის პეპელა მომწონდა, რომელიც ასე დაფრინავდა, მაგრამ ღარ არის, შეიძლება სხვამ  იფრინოს მაგრამ, ძველს ვეღარ შეცვლი, ასეთი იყო ჩემი ჯენია და გოგონა, რომელიც გარდამევვალა.
სამოგზაუროდ წავედით ერთხელ უცხოეთში–საზღვარგარეთ. ძალიან მინდოდა,რატომ ავიჩემე მე თვითონ არ ვიცი. თან ექიმმა გამაფრთხილა ,რომ არ შეიძლებოდა, მე მხოლოდ ერთი  კვირის ვიყავი,ბავშვს ველოდებოდი, მაგრამ არ გამიტეხა და მაინც წავედით, მუშაობდა, შრძლებული ოჯახი ვიყავით, მის საქმეებში არასდროს მრევდა,არ მანერვიულებდა. ერთხელ მითხრა, რომ ცუდი წინათგრძნობა მაქვსო, ძალიან მეშინია, რომ რამე არ დაგვემართოს, მაგრამ მე არ დავუჯერე და ვუპასუხე: ყველაფერი კარგად იქნება. ბავშვიც გვეყოლება , აი დაინახავ მეთქი, მან კი გამიცინა და ღიმილით მიპასუხა: –––კი გამიცინა და ღიმილით მიპასუხა: ––კი ჩემო სიცოცხლევ,ძვირფასო ყველაფერი ,ყველაფერი კარგად იქნებაო, როგორც შენ იტყვი; ჩვენ კი არანაერი პრობლემა არ გვაქო.ბედნიერი ოჯახი გბექნება.
ჩავედით რუსეთში (მოსკოვში) დავბინავდით სასტუმროში, შემდეგ ვათვალიერებდით ქალაქს, ძალიან ლამაზია იქაურობა, კულტურა და ეთნოგრაფია, განსაკუთრებით ქანდაკებები: დავდიოდით და ვათვალიერებდით, რომელიც ხასიათზე მაყენებდა, განსაკუთრებით ქანდაკება მეგობრობაზე, რომელიც ასახავს ორ გმირს ,,ყვავს და მელას’’ ეს მდებარეობს რუსთაველის ქუჩაზე –ჯენიამ მიპასუხა: ,რომ ისეთია ჩვენი სიყვარული,როგორიც ქანდაკებაა.მეგობრობის შემდეგი იყო ,,CHIZIK-PYHIK’’ სან პეტერ–ბურგში მდებარეობდა, თუ ჩავიფიქრებდით სურვილს და ხურდას ჩავაგდებდით აუცილებლად აგისრულდებაო, ესე გვითხრეს და ჩვენც ასე მოვიქეცით. ქანდაკება ,,ბედნიერების ძეგლი’’,რომელიც აგებინებს თუ რა არის ბედნიერება,შემქმნელები იქრობდნენ, რომ ბედნიერება ეს არის ადამიანის სისრულე და სითბო, მოკლედ ძალიან გავერთეთ.
ძალიან აზარტული იყო და გადაწყვიტა სადმე წასულიყო და გართულიყო, მე მითხრა: მაღაზიაში მივდივარ და ცოტა თუ დამაგვიანდებოდა  არ მენერვიულა. გავიდა  ხუთი–ექვსი საათი, მაგრამ არსად არ ჩანდა, თვითონ კი წასულა სათამაშოდ, სადაც თანხა წააგო, შემდეგ უსესხებია სხვაგან მოგების იმედად,მაგარი ნასვამი იყო და ვერ სანზრვრავდა ვერაფერს, დაპირდა , რომ მიცემდა, გაისტუმრებდა ვალს. სახლში რომ მოვიდა დავწყნარდი და არაფერი არ ვუათხარი. ერთი დღე გარეთ არ გასულა და არაფერი არ უთქვამს.
        სუსხიანი ზამთარი იყო, გარეთ ციოდა, თოვდა, ცოტა ვისეირნეთ––– არაფერი არ უთქმია ჩემთვის,რაღაც ძალიან  წუხდა, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, ყინვის და სიცივის  ბრალი მეგონა. შემდეგ ფორთოხალი ვთხოვე, რომ მოეტანა, მანაც არ გამიცრუა სურვილი და წავიდა მოსატანად,ისევ აგვიანდებოდა,უცბად იარაღის ხმა გავიგონე , ჯერ ყურადღება არ მივაქციე, შემდეგ ფანჯრიდან გადავიხედე და რას ვხედავ, სილუეტ წაქცეულს   , რომელსაც სისხლი სდის, იქვე ჩავედი და ადვინახე რააა..... ყვავილები ნაყიდი,დიდი თაიგულით ხელში, თან ფორთოხალიც ნაყიდი.ყვავილები და ყველაფერი წითლად შეღებულიყო, ვიტირე, გადავირიე, მაგრამ ამაოდ, გამოძიება მოვითხოვე, ამათაც ვერაფერი ვერ გაიგეს და სამწუხაროდ საქმე დახურეს, ამ დროს დრო  გადიოდა, თვეები და ვეღარ დავბრუნდი სამშობლოში, რადგან ძალიან ცუდად ვხდებოდი და  გადავწყვიტე გამომეძახა სასწრაფო ექიმი, დამაწვინეს საავადმყოფოში, მოკლედ ბავშვი შემეძნია, გამიხარდა, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა.,ვიწექი ერთი კვირა და როდესაც გამომწერეს და გამოვედი ხელიდან ბავშვი გამომგლიჯეს ვიღაც ნიღბიანებმა და მომაძახეს, რომ ველაფერი შენი ქმრის ბრალიაო, ახლა კი ფეხებს მიიღებო, ფული/ ფული/ ეს წყეული ფული/ შავები ეცვათ სულ.
––– ბავშვი დამიბრუნეთ ეს უდანაშაულო არსება,მან რა აგიშავათ?
ყველაფერი დაზუსტებით ავუღწერე, მას ლუსია დავარქვი.დახმარებას დამპირდნინ  და მისამართიც დავუტოვე ადგილ–მდებარეობა თუ სად ვცხოვრობდი.
      გავიდა დრო და შემატყობინეს, რომ ვიპოვეთ  და მივაგენითო, ერთ ქალს ყოლია თურმე და ის ზრდიდა. ზუსტად ყველაფერი ემთხვეოდა, რომ უკვე შენს სამშობლოში იყო  ჩამოსული და მე მას ვეძებდი,მაგრამ ამაოდ. ეს იყო და ეს.
   ––––უცბად მეზობელმა მითხრა,რომ გოგოს რომელიც ბურთის წასაღებად იყო მოსული მასაც ლუსია ჰქვიაო. მაშინ დავბრუნდით, უკან სახლში გახარებულები, გამოვკითხეთ ბავშვს ყველაფერი მითხრა, რომ ის ნაშვილები და დაკარგული ყოფილა,დედას დაეძებდა და ყველაფერი ბუნდოვნად ახსოვდა.ეს ამბავიც გაეგო. ორივეს გაგვიხარდა , შემოვიყვანე სახლში , სურათი   ვაჩვენე   პატარა ჩვილის და შემდეგ ჩავეხუტე , ვუთხარი:–  შვილო მე შენი დედა ვარ, რომელსაც შენი თავი მომტაცეს და იმ დღის შემდეგ ბედნიერი ვიავი..
          ბედნიერი რომ, მას შვილები ეოლა და მართალია ჩემგან შორს არი, მაგრამ ამითაც კი ვცოცხლობ და ვარსებობ. აი ამას ამბობდა ქალი რომელსაც–ყველაფერი გამოეცადა ამ ცხოვრებაში: სიმწარე, სიხარული, ტკივილი.
       ცხოვრებაში ხომ ასე უნდა თქვა: ,,ყველაფერი,ყველაფერი კარგად იქნება.’’