ლექსი
ავდრებით სნეულს, გადარეულს მაცოცხლებს ფრაზა და ჩემი ფიქრიც უმიზეზოდ ლექსად დავხიე, გადავიარე პეპლად ქცევის ოთხივე ფაზა, ღამე-გრძელი და შიშიანი აქ გავათიე. სიკვდილი უკვე აღარ მზარავს, მხოლოდ მაშინებს, სამოთხის ბაღში აბუზულა ბიჭო-გოგია... მე ამ სიცოცხლეს ვერ გავუგე რაღაც თავშივე, ალბათ, სიკვდილიც არ დამიწყებს დემაგოგიას! `მოძველებული~ ლექსის ფორმა ისე მაგიჟებს, როგორც ღვინო და სანატრელი `მარადი ქმარი~, `...და ალიონზე თეთრ დუქანთან~ ტანიტ ტაბიძეს არღნის ტირილში გადაჰყრია ლამაზი ქალი. სტრიქონში სევდა მეპარება... და ელამ თვალებს მჭლე ფემინისტი დედაბერი სანამ ჩამიკრავს, მე გადავუხდი პოეზიას ლექსების ვალებს და სიყვარულში გავუტყდები სიტყვას თავიდან!
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი