მოგესალმები, მარია

"ია ორანა, მარია",
აღარც დარია,
აღარც მზეა,
ზამთარია და
ზურგის მალებში ქარია,
მხოლოდ,
მარია.
არის სიკვდილი,
სიკვდილია და,
ღვთაების კართან
სევდიანი ჭაბუკის კუბო.
არც ფიფქებია,
არც დარია,
და მზე ისეთი საპყარია,-
ძვლებში ატანს
სიცივე,
სად ხარ, მარია?
დილის ლოცვები ხომ გესმოდა?
ოქროსფერია გოგოს ლოცვები,
არეულია გოგოს ლოცვები,-
გოგოს სიტყვები-
"ია ორანა, მარია".
აღარც დარია,
აღარც მზეა,
და გამჭოლი ზურგის ქარია,
ზარები რეკენ ნაღვლიანად,
ყვავებიანი გუმბათია,
მხოლოდ ზარია.
და როგორა ვარ-
მეკითხებიან.
გავიღიმები,-
დეკემბერია,
და ზამთარია.
თუმცა, მერე რა, და მერე რა?-
ზამთარია და ხელი დამრია,
ძილშიაც მახსოვს შენი მზერა.
ისევ დავმარცხდი,
ვწევარ სამარხში.
მცივა-გამათბე.
მშია-მაჭამე,
დილის ლოცვები მათქმევინე,
მხედავ?
დავბრუნდი შენს დღეებში,
თუმცა ღამეა.
"ია ორანა, მარია,
ია ორანა, მარია".