მოვედი

მოლბერტი
შვიდი წლით გავიშალე,
მოვედი
ათასი საღებავით,
როგორც სამუდამო დამნაშავე
ციხის ალაყაფის გაღებამდე.
გხატავდი ცოდვების მონანიე
ტილოზე დაღვრილი
ცისფერებით,
გზაში ღიმილი რომ
მომაბნიე,
თვალებგახელილი
ვიფერებდი,
მერე, დავიჯერე ყველაფერი-
სევდა,
დუმილი და
მონატრება,
დოგმა-
არ კი არა, ვერ-გაფრენის,
აღარ დაშვების და...
მონმარტრები
ასე დავივიწყე-სიზმარივით,
ხელში ჩიტივით რომ ამიყვანე,
სულზე დამეხვიე
ჭიპლარივით,
დედის საშოში რომ უძინარი
გელოდი ჯერ კიდევ
ჩასუნთქვამდე,
და ახლა სანაგვე ბუნკერიდან
ჩვილივით-
მალვით რომ გადააგდეს-
შეგყურებ,
გული მაქვს სულ მთელი და
ცრემლები
თვალებში სად დავმალო?
შემხედე!
როგორ ვჭამ მობუზული
მიწას და
გამჩენი არ მასვენებს!
მინდა,
მოგიკვდე და განაჩენად
შენი ხელისგულით გამასვენო...
მანამ კი,
თვალები სად დავმალო
შვიდი წლით გაშლილი
მოლბერტიდან?!
ჭიამაია რომ დავამწყრალე,
რომ ვხატე ნახევარ-ტონებით
და,
მაშინ ხომ არ მყავდი
დანახული,
და ასე ვიდექი-მომარხულე,
შემხედე, მოვედი
ტილოზე, რომ
ჭიამაიების კოპლებივით
მრავალწერტილებით
დანაღმული
ჩემი უკვდავება
მოგახურო.