ჩარლზ ბუკოვსკი - ნაპერწკალი

ყოველთვის მაშფოთებდნენ წლები
საათები, წუთები,
რომლებსაც სამუშაოს კეთებაში ვკარგავდი
ეს ყველაფერი თავსა და შინაგან სამყაროს მატკიებდა
მახვევდა თავბრუს და ჭკუიდან გადავყავდი.
- მე ვერ ვიგებდი
როგორ კვდებოდნენ ჩემი ცხოვრების წლები.
ამ დროს კი ხალხს, რომლებიც ჩემს გვერდით შრომობდნენ
არ ეტყობოდათ არაფერი აგონიისა.
უმეტესი მათგანი ცხოვრებით კმაყოფილიც კი ჩანდა.
და მათმა ამგვარ მდგომარეობაში ცქერამ მეც თითქმის
მათნაირად შეშლილი და უღიმღამო გამხადა
და სამუშაო იყო დაცლილი გრძნობებისაგან.
სამსახურში ისინი იცვლებოდნენ
საქმე სიცარიელისკენ მიაქანებდათ,
ისინი გამომშრალნი და თავიდან მოშორებულები იყვნენ.
მე კი თითოეული წუთიც მაღელვებდა.
ყოველი დამახინჯებული წუთი...
და ერთფეროვნებაში არაფერმა მომგვარა შვება.
მე თვითმკვლელობა ჩავიდინე იმით,
რომ იმ მცირეოდენ თავისუფალ დროზეც ვთქვი უარი,
რომელიც გამაჩნდა.
გადაბმულად ვმუშაობდი კვირეების განმავლობაში
ვცხოვრობდი ყველაზე საშინელი ქალის გვერდით.
მათ მოკლეს, რაც ვერ მოკლა საქმემ.
ვიცოდი რომ ვკვდებოდი.
რაღაც ხმა ჩემში მეუბნებოდა:
განაგრძე ასე, მოკვდი, დაიძინე
გახდი ისეთი, როგორსაც მიგიღებენ სხვები.
შემდეგ, რაღაც სხვა ხმამ ისევ თქვა ჩემში:
არა!
გაუფრთხილდი ამ პატარა ნაწილს,
შეიძლება ის დიდი არ იყოს,
- მხოლოდ ერთი პაწაწინა ნაპერწკალია.
პატარა ნაპერწკალი ტყეებს წვავს!
ნაპერწკალი... მხოლოდ...
გადაარჩინე!
და მე მგონი, რომ გადავარჩინე!
კიდევ კარგი, 
რომ სხვაგვარად 
არ მოვქცეულვარ!
მაინც რა დაწყევლილი რამაა...

მთარგმნელი _ ო.ბიწაძე.

=======

I always resented all the years
the hours the minutes I gave them
as a working stiff
it actually hurt my head my insides
it made me dizzy and a bit crazy
– I couldn’t understand
the murdering of my years
yet my fellow workers
gave no signs of agony
many of them even seemed satisfied
and seeing them that way drove me almost
as crazy as the dull
and senseless work.
the workers submitted.
the work pounded them to nothingness
they were scooped-out and thrown away.
I resented each minute
every minute as it was mutilated
and nothing relieved the monotony.
I considered suicide.
I drank away my few leisure hours.
I worked for decades.
I lived with the worst kind of women
they killed what the job failed to kill.
I knew that I was dying.
something in me said
go ahead die sleep
become as them
accept.
then something else in me said
no
save the tiniest bit.
it needn’t be much
just a spark.
a spark can set a whole forest on fire.
just a spark.
save it.
I think I did.
I’m glad I did.
what a lucky
god damned
thing.


BY CHARLES BUKOWSKI.