ბებია და მისი შვილიშვილები

მძიმედ დაჭრილი მხეცივით
გამწარებულად მყვირალი,
მინდვრად და მთაში გლოვის ხმით
საზარლად ღმუის გრიგალი!

ხან რისთვის დაიგრიალებს,
თოვლსა ხვეტს მინდორ-ველადა
და ხეებს ჩაფიქრებულებს,
აკვნესებს გულსაწყევლადა!

ხან კი კარს უკან ქვითინებს,
თითქოს სიცივით კვდებაო,
და სახლში გასათბობელად
შემოსვლას გევედრებაო.

ცეცხლის პირს დამშვიდებული
ზის და საუბრობს ბებია,
მისი ხელობა ზღაპრები
და ძველი არაკებია.

მას ყურს უგდებენ მდუმარედ
იმისი შვილიშვილები,
გუგულებივით მის გვერდით
საყვარლად ჩასხდომილები.

ხან ჩააფიქრებთ ზღაპრები,
ხან წყნარად ჩაეცინებათ,
და რა სძლევთ ძილი,- ბებიის
მუხლებზე მიეძინებათ.