ქალაქური

გათენდა ბრწყინვალე დილა, ქალის ამბორით ნაზით.
მოჰყვა ხაშლამა, შილა. ქამანჩით, დაირით, საზით.
ზუთხი, კალმახი, ლოქო. შოთები, გუდის ყველით...
ვგრძნობ ვთვრები - თიხის დოქო, საარით გულის მწველით...
ხვანჭკარით, ქისით, თავკვერით. ვავსებ ყანწებს და ფიალებს.
თოვლის ფიფქების ნამქერი, ჩემს დარაბებთან ტრიალებს...
აქეთ სოკოა კეცზე, იქით ბაჟე და ღომი...
სადღეგრძელოებს ჭედავს, თამადა - სუფრის  ლომი...
ჭრელ ბაღდადს რარიგ შვენის: ჭადი, ელარჯი, ფხალი,
როგორც ქალის ნაზ სახეს, ტუჩთან პატარა ხალი...
მაყალზე იწვის მწვადი, თონეში ცხვება პური.
ბუხარში იფიცხება - შამფურზე ხაჭაპური...
დღეს არაფერს არ ვიკლებ, გინდაც დამედოს ვალი.
სამი რამ მიყვარს ქვეყნად : ღვინო, დუდუკი, ქალი...
მე სიყვარულმა მშობა, პატიოსნება მზრდიდა,
ჩემი თბილისი მუდამ - ერთგულ მეგობრად მთვლიდა.
უფლის წყალობა თან მდევს, მადლიერი ვარ მისი,
რადგან გამხადა ღმერთმა, თავის წყალობის ღირსი...