უსათაურო

პატარაობისას მქონდა ხოლმე სურვილი მოვწონებოდი ყველას,ყველას დაენახა ჩემი სიკეთე და ადამიანობა,მაგრამ გავიდა ხანი,მე გავიზარდე,ჭკუა მომემატა,თანდათან მივხვდი რომ ეს ძალიან სულელური მოთხოვნაა რომელიც ისევ ჩვენ გვაზარალებს.
ბოლოს მივხვდი რომ ჩვენ სიკეთეს ისევ ჩვენნაირი თუ ვინმე დაინახავს,რასდგან ესეც ერთგვარი უნარია და ყველას არ აქვს სიკეთის დანახვის და დაფასების უნარი.
მოლა ნასრედინის იგავებს ვკითხულობდი და ერთი ასეთი იგავი შემხვდა რომლის მორალიც არის:ადამიანები ყოველთვის მოგიძებნიან გასაკრიტიკებელს. ძალიან მიყვარს ეგ იგავი.
აღარ ვცდილობ ყველას მოვწონდე. 
  ღმერთ კაცი_ქრისტე იყო დედამიწაზე და ის არ მოსწონდათ და ჩემგან ჩვეულებრივი მოკვდავისგან ხომ სისულელეა ასეთი თხოვნა?!