მონოლოგი შემოდგომაზე...

დიდი ხანია,მწვანედ აღარ ვხასხასებ--თავს არ მოვიტყუებ,რომ არაფერი შეცვლილა...
მაგრამ უკვე ვიცი--ყოველდღიურობისა და ხელშესახებ საგნებს მიღმა არსებობს ლამაზი სამყარო--
სამყარო,რომელიც ჩვენშია...
ვისწავლე ჩემ ირგვლივ იმას ვხედავდე,რისი დანახვაც ძალიან მინდა,რადგან საბოლოოდ მაინც იმას ვპოულობთ,რასაც ვეძებდით სინამდვილეში...
და ეს არ არის თავის მოტყუება--ეს გამოცდილებაა...
ძველებურად-არა,უფრო-
მიყვარს მზიანში თვალდაჭყეტილი გორაკები,
წვიმიანში ყურდაცქვეტილი მინდვრები...
და კიდევ-ჩიტები-
ასკილის წკიპზე მოცეკვავე გიჟი ფრთოსნები-მათგან ყოველთვის შეიძლება ისწავლო სილაღე!
სიცოცხლის მშვენიერების უდიდესი საიდუმლო გულის იდუმალ კუთხეში გადამალული სინორჩეა--
სიცელქისა და კისკისის უნარი...
და ბოლოს--
ვისწავლე როგორ გავუმკლავდე ტკივილს,რომელიც დროდადრო მშიერი მტაცებელივით გვესხმის თავს--
და ყოველ ჯერზე აუცილებლად მიაქვს გულის ნაწილი!
მაგრამ,საოცარია--რაც გულს აკლდება,ს უ ლ ს ე მ ა ტ ე ბ ა!
ასე მტკივნეულად ვიზრდებით...
და მ ა ი ნ ც
ყოველი დღე საჩუქარია!! ♥