არსებობდი?

კუბოს კედლებზე ბზარები ჩნდება,
გახრწნილ სახეზე კენჭები გხვდება,
შენი ქვაც უკვე ნელ-ნელა დნება,
ყველა თაობით კავშირი წყდება,

ახსოვხარ ვინმეს? მემგონი არა!
ბაბუ არ ახოსვს! ცხვრებია, ფარა!
აბა შენთვითონ გახსოვდა განა?
მამა-პაპამდე, ვინ იყო თანა?

ერთ დღეს ყველანი დავავიწყდებით,
თუ ვარსებობდით - დავუკვირდებით,
ხომ არ მესიზმრა? დავუფიქრდებით,
და ძველ ხიდებზე ჩამოვბრუნდებით,

ამ დღეს ერქმევა ალბათ სიკვდილი,
ცაშიც იგრძნობა მწარე ტკვილი,
ქვაბსაც უმატეს უკვე ფითილი,
შვილთაშვილებში ატყდა სიცილი…