ჰორიზონტს მიღმა

გამარჯობა ანა,გამარჯობა ლუკა.ანიმ კიბეები აირბინა მე კი ვიდექი და ვუყურებდი,სანამ არ მიიხურა კარები და სანამ ლევანმა დამიძახა რას შვები ლუკა,წავიდეთ...წავიდეთ ლევან ...
დღეს შევხდი ანას,დაბრუნდა მერე,მერე არაფერი..უკანასკნელ ვალსს ცეკვავს დრო.. დრო არ გპატიობს დანაშაულს,წლები მიდიან...ვარდები ჭკნებიან ბოლოს,ბოლოს აღმოაჩენ რომ დაკარგე,წავიდა და აღარ დაბრუნდება...
მე მინდოდდა მეთქვა,მაგრამ ვერ გავბედე ანა წავიდა...,ფოთოლ ცვენაში შემოდგომისფერი ნისლები შემოპარვია მოხუცს,მას აღარ ჯერა.ქუდით,შარფით,გრძელი პალტოთი იდგა ლუკა..ხესთან და ელოდა,ელოდა  რაღაცას,ან იქნებ ვიღაცას...ჰო ის ანას ელოდა...დრო არ გვპატიობს,დანაშაულს დრო არ ჩერდება აგონდებოდა ლუკას,ფიქრებმა შეკრეს მოგონებათა კამარა როცა ის ვიღაც შენშია,დრო ჩერდება,სრული უტოპია,მოხუცი ლუკა კი იდგა და ელოდა...იცხოვრო ყოველი წამით,ყოველი წუთით,ლუკა იხსენებდა ანას  სახეს ანა კი არსად ჩანდა,მოხუცი ქვაზე ჩმოჯდა ძველი რვეული ამოიღო და წერა,გააგრძელა,ის ინახავდა მოგონებებს ანაზე,ხო ლუკას ,ყოველთვის ბევრი ქალი ყავდა გვერდით, რუსი, უკრაინელი, ქართველი მაგრამ არცერთი არ იყი ანა... ლევან ანა ჩამოვიდა,აგონდებოდა ანა,ანა ჩამოვიდა ,მერე ,მერე აგონდებოდა ლევანის ნათქვამი,ლუკა ოთხმოცი წლის მოხუცი გახლდათ...არა ანამ რომ მნახოს,ანამ..უკვე მერამდენედ დიდების ხეივანზე დგას ლუკა,იცინოდნენ ,ირონია შეპარული ღიმილით,ლამაზი იყო ანა,მაღალი,ლამაზი , მრგვალი  თეთრი სახით,ის არ გავდა არავის ,ლუკა,ლუკა,ლუკააა ეძახდნენ ხევები დრო არ გპატიობს,დანაშაულს ...ლუკა სახლში ბრუნდებოდა უკვე მერამდენედ დაღამდა ანა კი,  ანა კი..ბაბუა , ბაბუა, ბაბუა ანა ,ანა ჩამოვიდა.ისევ ქარია, ისევ ფოთოლცვენა,ლუკას ის ქუდი ახურავს,ის შარფი უკეთია,მაგრამ ის ეხლა ანასთან ერთად მიაბიჯებს დიდების ხეივანში...დრო კი არ ჩერდება,დრო ...უკანასკნელ ვალსს ცეკვავს..