ზამთრის მწუხარე მელანქოლია

იანვრის ყინვამ მზის სხივი მკრთალი - 
მთლად წარიტაცა და შთანთქა სრულად, 
ეზოს არ ალხენს ჩიტთა ჟრიალი - 
შეციებულნი - სად შეყუჟულან.

არ იმშვენებენ ხეები ღიმილს, 
დგანან უჩუმრად, გატრუნულები, 
მაინც რა დიდხანს, ვნებაგაცლილი 
ისმის კივილი, ტყისპირს - ტურების.

მოწყენილია ყველა ორღობე, 
არ ჭრიალებენ აღარც ურმები, 
ბუნება ირგვლივ აშკარად გოდებს, 
ბუნება ნაღვლობს სასწაულებრივ.

. . . უიმედობას ვამარცხებ ახლაც, 
და რომ დამთრგუნოს, მე არ მგონია, 
იმედის ძალას ვერ დამიკარგავს 
ზამთრის მწუხარე მელანქოლია.