მუხა

ცას ქუფრავს ზამთრის ლეგა ღრუბლები
და ჩემი ფიქრი ახლა მოღლილა,
მუხას შევყურებ, ვესაუბრები,
დროსთან შებმული კვლავ დგას ღონივრად.
- შენ დრომ გარგუნა ბევრჯერ სადარდო,
არ მოგრევია სევდა გოლიათს,
ო, ნეტავ, მუხავ, მეც ვერ დამჯაბნოს 
ცრემლამდე მძიმე მელანქოლიამ !