ბოლო გაელვება

ბოლო გაღიმება იყო გაელვება,
სულზე არსებული მძიმე იარების,
მათი მოშუშების არა გამეგება,
ასე დასერილი,ღამით ვიარები.

ჩემში ამოსული მოკვდა ყვავილიც და
წყალიც არ დაისხა,არსად არ წავიდა,
ზედ გულს დაესვენა,ყველა მიავიწყდა,
ვით მოჭრილი ხე,ადგილზედვე წაიქცა.

ვეღარ მივატოვებ ჩემ ბნელ ქუჩებს,
გძებნი ქარში და დარში ერთად,
ვძებნი შენ ვარდისფერ,ლამაზ ტუჩებს,
მაგ თეთრ სახეს,რომ ამშვენებდა