მატარებლოს სადგურზე

არ უწვიმია. დიდ ქალაქში. სიჩუმე იდგა.
შორს მიდიოდა მთვრალი კაცი როგორც მირაჟი,
იჯდა კიბეზე დოსტოევსკის სქელყდიან წიგნთან
პატარა გოგო. 

ამ პატარა დედამიწაზე

ძლივს ეტეოდა მისი სევდა.
 იყო თოთხმეტის.

და ეტყობოდა მის უცოდველ სახეს განწყობა,
მერე ვეცადე გამეტეხა ენა, გავტეხე.
და მივესალმე, როგორც ირემს ძველი ნაცნობი

ისე გაფითრდა.