შენ


შენ, სავსე მთვარე …
 შენ, ფიქრი წამის …
   შენ, სადღაც გნახე,
     წარსულად ყარდი …
  რამდენჯერ გიხმე
     სიზმარში ლანდად,
   რამდენად სუფთა გავლენას ვგრძნობდი,
  რაოდენ შორიც არ იყო მაინც,
         გეძახი,მოდი!
      შენ,სავსე მთვარე …
   შენ, ფიქრი წამის …
დავხუჭე სუნთქვა,
    გავაქრე კვალი …
  შენ, ლოცვის მადლო,
    დაღვრილო სანთლად,
   ეწამე, ნუღარ გაჩნდები,აღარ …!
      გიხსენებ შენ და ვიხსენებ მთვარეს …
    წამსაც შევათბობ ფიქრის ღუმელში …
     კვამლი იყეფებს გრძნობას შორიდან,
   შენ კი ამ გრძნობით დაიხუთები…
   გეძახი,მოდი !
         ამბობ ,შორია!
      შორია,ძლივსღა შემორჩი განცდებს …
    აღარ მგონია,აღარ მგონია,აღარ მგონია ჩემამდე,სადმე …
    ისევ იყო და კვლავ ისევ მწამდე …
         გეძახი,მოდი!
       ამბობ,შორია!
    მეც არ მგონია,აღარ მგონია…

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

2 კომენტარი

ზოგი სტრიქონი ძალიან მოკლეა (მაგალითად, "შენ, ფიქრი წამის", "ამბობ, შორია!"), ზოგი კი გრძელი. ეს ქმნის გარკვეულ დაწყვეტილობას დინებაში.მიუხედავად იმისა, რომ ლექსს აქვს რითმული ელემენტები , ეს რითმები არ არის დაცული თანმიმდევრული სქემით."წარსულად ყარდი": ეს თითქოს ძლიერი, მაგრამ ნეგატიური და სიტყვიერად უხეში გამოთქმა შეიძლება არ ერწყმოდეს ლექსის ზოგად ლირიკულ და მისტიკურ ტონს. (თუმცა, ეს შეიძლება იყოს განზრახ არჩევანი).ზოგისთვის კი კომიკურად აღქმადი...

"კვამლი იყეფებს გრძნობას შორიდან": ეს არის ძალიან უჩვეულო და რთული აღსაქმელი მეტაფორა. ზმნა "იყეფებს" (კვამლის მიმართ) შესაძლოა მკითხველს ლოგიკურ კავშირებს აწყვეტინებდეს.
ლექსში არის ემოციურად დატვირთული გამეორებები, რომლებიც ზოგან აძლიერებს განცდას, ზოგან კი გადაჭარბებულად გამოიყურება:

"აღარ მგონია, აღარ მგონია, აღარ მგონია ჩემამდე, სადმე..."

"გეძახი,მოდი! ... გეძახი,მოდი!"

სამჯერადი გამეორება და სასოწარკვეთილი შეძახილის ხშირი გამეორება ლექსის ბოლოს შესაძლოა დრამატულობის ხელოვნურ ზრდად აღიქმებოდეს, ნაცვლად ბუნებრივი ემოციური კულმინაციისა.

© POETRY.GE 2013 - 2025

Facebook Telegram კონტაქტი