შენ
შენ, სავსე მთვარე … შენ, ფიქრი წამის … შენ, სადღაც გნახე, წარსულად ყარდი … რამდენჯერ გიხმე სიზმარში ლანდად, რამდენად სუფთა გავლენას ვგრძნობდი, რაოდენ შორიც არ იყო მაინც, გეძახი,მოდი! შენ,სავსე მთვარე … შენ, ფიქრი წამის … დავხუჭე სუნთქვა, გავაქრე კვალი … შენ, ლოცვის მადლო, დაღვრილო სანთლად, ეწამე, ნუღარ გაჩნდები,აღარ …! გიხსენებ შენ და ვიხსენებ მთვარეს … წამსაც შევათბობ ფიქრის ღუმელში … კვამლი იყეფებს გრძნობას შორიდან, შენ კი ამ გრძნობით დაიხუთები… გეძახი,მოდი ! ამბობ ,შორია! შორია,ძლივსღა შემორჩი განცდებს … აღარ მგონია,აღარ მგონია,აღარ მგონია ჩემამდე,სადმე … ისევ იყო და კვლავ ისევ მწამდე … გეძახი,მოდი! ამბობ,შორია! მეც არ მგონია,აღარ მგონია…
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
2 კომენტარი
ზოგი სტრიქონი ძალიან მოკლეა (მაგალითად, "შენ, ფიქრი წამის", "ამბობ, შორია!"), ზოგი კი გრძელი. ეს ქმნის გარკვეულ დაწყვეტილობას დინებაში.მიუხედავად იმისა, რომ ლექსს აქვს რითმული ელემენტები , ეს რითმები არ არის დაცული თანმიმდევრული სქემით."წარსულად ყარდი": ეს თითქოს ძლიერი, მაგრამ ნეგატიური და სიტყვიერად უხეში გამოთქმა შეიძლება არ ერწყმოდეს ლექსის ზოგად ლირიკულ და მისტიკურ ტონს. (თუმცა, ეს შეიძლება იყოს განზრახ არჩევანი).ზოგისთვის კი კომიკურად აღქმადი...
"კვამლი იყეფებს გრძნობას შორიდან": ეს არის ძალიან უჩვეულო და რთული აღსაქმელი მეტაფორა. ზმნა "იყეფებს" (კვამლის მიმართ) შესაძლოა მკითხველს ლოგიკურ კავშირებს აწყვეტინებდეს.
ლექსში არის ემოციურად დატვირთული გამეორებები, რომლებიც ზოგან აძლიერებს განცდას, ზოგან კი გადაჭარბებულად გამოიყურება:
"აღარ მგონია, აღარ მგონია, აღარ მგონია ჩემამდე, სადმე..."
"გეძახი,მოდი! ... გეძახი,მოდი!"
სამჯერადი გამეორება და სასოწარკვეთილი შეძახილის ხშირი გამეორება ლექსის ბოლოს შესაძლოა დრამატულობის ხელოვნურ ზრდად აღიქმებოდეს, ნაცვლად ბუნებრივი ემოციური კულმინაციისა.
👍👍