შენ !

შენ, სავსე მთვარე …
 შენ, ფიქრი წამის …
   შენ, სადღაც გნახე,
     წარსულად ყარდი …
  რამდენჯერ გიხმე
     სიზმარში ლანდად,
   რამდენად სუფთა გავლენას ვგრძნობდი,
  რაოდენ შორიც არ იყო მაინც,
         გეძახი,მოდი!
      შენ,სავსე მთვარე …
   შენ, ფიქრი წამის …
დავხუჭე სუნთქვა,
    გავაქრე კვალი …
  შენ, ლოცვის მადლო,
    დაღვრილო სანთლად,
   ეწამე, ნუღარ გაჩნდები,აღარ …!
      გიხსენებ შენ და ვიხსენებ მთვარეს …
    წამსაც შევათბობ ფიქრის ღუმელში …
     კვამლი იყეფებს გრძნობას შორიდან,
   შენ კი ამ გრძნობით დაიხუთები…
   გეძახი,მოდი !
         ამბობ ,შორია!
      შორია,ძლივსღა შემორჩი განცდებს …
    აღარ მგონია,აღარ მგონია,აღარ მგონია ჩემამდე,სადმე …
    ისევ იყო და კვლავ ისევ მწამდე …
         გეძახი,მოდი!
       ამბობ,შორია!
    მეც არ მგონია,აღარ მგონია…