უმისამართოდ

არის მომენტი როცა გინდა წერო, წერო გულიდან მოვარდნილ სევდათა მონაყოლი. წერო უმისამართოდ, უადრესატოდ. ფიქრები ირევა გზააბნეული, კედლებსმიხლილი ჩიტივით. თავში უამრავი აზრი გიტრიალებს ქარბორბალასავით, ხან საიდან გამოიქროლებს და ხან საიდან... სხვადასხვა ფერის ძაფის გორგლებივით ახლართულა ერთმანეთში და რთულია გაარკვიო თავი ან ბოლო. რაღაც, არასასიამოვნო რომ შეგაწუხებს ხვდები რომ ეს წვაა შუბლის არეში. ტკივილი რომელიც უმისამართოდ და უადრესატოდ მოვარდნილმა ფიქრებმა იცის. შვებაა, გაანდო ფიქრები კალამს და თეთრ ფურცელს, რომლის მომავალიც ისეთივე გაურკვეველია როგორც ფიქრთა დასაწყისი და დასასრული..