მედამ რომ მახსოვდე

შენ ახლა მამის ოთახში ხარ და აკვირდები,
როგორ დაბრუნდნენ მერცხლები და ჩვენი ფანჯარა
როგორ მოირთო იასამნის თბილი კვირტებით,
როგორ აუშვა მარტმა გული და ააჩქარა.

თუმცა შენ უფრო დაეჭვების მოგწონს პროცესი,
როცა სიხარულს კითხვებს უსვამ, მაგრამ კარებთან
ხედავ აგდია ჭადრის ბეწვი და სიცოცხლეში
მისხალი ეჭვი ვერ შეგაქვს და არც გეპარება.

ათვალიერებ მამის ოთახს ყველა კუთხიდან,
ოთახს, რომელიც უთვალავჯერ სიზმრად გინახავს,
ოთახს, რომელმაც იატაკის აბლაბუდის და
კედლების გარდა ვერაფერი შემოგინახა.

გარეთ კი, თითქოს არც შეცვლილა ისევ სინესტით
დამთბარი მიწა. მსხლის ტოტებში წყვილი ბეღურა.
ძველებური ხმით გალობს შაშვი მანდარინებში,
მაგრამ სუყველა, უცნაურად დაბერებულა.

ფანჯრიდან მერცხლებს აკვირდები, თითქოს მერცხლებმაც
გსურს, რომ იფრინონ შენი ფრთები, შენი ფიქრები,
რომლებსაც საგზლად გაიყოლებ, როცა ერთხელაც
მერცხლებთან ერთად თბილ ქვეყნებში გადაფრინდები.