თოვს

უმოწყალოდ როგორც არასდროს 
და თოვლიც დარდობს თურმე ცხოვრებას,
მიწას შეაშრობს ცრემლებს დროებით,
თვითონ კი ტკივილს სულში ჩაიკლავს ...

თოვლი ყრუაო იტყვიან ხოლმე,
განა ვინ იცის რატომ სდუმს ასე,
რა ტკივილიაქ ანდა რა უჭირს,
ნუთუ გვიკითხავს მაინც ოდესმე?!

თოვლი სევდაა, უაზრო ყოფის
და ვინ იცის რამდენ ტკივილს ინახავს ფიფქად...