შობა

" მე   იმაზე   მეტად  როდი   ვარ   დედაშენი,
                                                                                                                                          

              ვიდრე ღრუბელი"...

                                                                                                                                                    
                                               სილვია  პლათი

~გამხმარი ხეების ძვლებივით აშრიალდა  
ქარის შეხება ქალის სხეულზე
და სახლმა, სადაც აკვანს მუდამ 
 სიკვდილის სუროს ფოთლებშემოკრული ხელი არწევდა,
ჩვილის ტირილი გამოისხა მზისფერ  მტევნებად.
–ბავშვი  საიდან? –კითხულობდა უცნობი მგზავრი,
–ამ ქუჩაზე ხომ კაცს არასდროს ჩამოუვლია?!.
ამ გზაზე მუდამ აფხიზლებენ დაგეშილ მწევრებს
და თუკი ვინმეს ასახვევთან თვალს  შეავლებენ,
მივარდებიან და მჭლე ფერდებით   შეისუნთქავენ
იმედების და სურვილების  კამკამა ბელტებს.
და რა იცოდა უცნობმა მგზავრმა,
რომ ბავშვს, რომელიც ქალს აქამდეც უნდა  ჰყოლოდა,
მის გარდა ყველა ქალი აჩენდა,
მაგრამ მაინც ვეღარაფრით ვერ  დაიბადა.
მერე ღრუბლებმა გადაწყვიტეს მისი დედობა –
განიერი თეძოები კიდევ უფრო  გადაითქვირეს,
გამოშიგნეს ფიქრებიდან და სიზმრებიდან  ყველა სათუო წვიმა და თოვლი,
ყველა გზა და მთა, რომელიც უნდა  გადაეტბორათ
და ტკივილების გასაყუჩებლად ათასობით ცის მტვერი  ყლაპეს,
ძლივს  გაჩენილი პატარა ბავშვი კი იმ ქალს მისცეს,
მარტო რაფასთან იებივით ჩუმად ჯდომა და დალოდება რომ შეეძლო
და  დედობისთვის ერთხელაც კი არ უბრძოლია.
და ქალს,  როგორც კი ჩვილს შეხედა, 
სიხარულისგან ფრთები დასცვივდა–
ვეღარასოდეს ვერ შეძლებდა სადმე  გაფრენას,
ვეღარც იმ კაცთან, სულ რომ ელოდა,
მაშინაც კი, როცა იცოდა, რომ დაივიწყა და არასოდეს დაბრუნდებოდა.
და იმ წამიდან ყველა ტკივილი  მხოლოდ სიმშვიდის ხმას ასხივებდა
და ყველა იმედს მარტო იმედის სურნელი ჰქონდა – 
 ეჭვებისა და შიშის ბასრი გემოს გარეშე.
და ყველა გზაზე ბავშვთან ერთად რომ  გადაკენკა,
ქაცვის ადგილზე ცრემლიანი  ია აყვავდა
და ჯოჯოხეთი სამოთხედ  იქცა.