მეხსიერების ინტოქსიკაცია

სხვის ცხოვრებაში რომ  გაიღვიძო - 
შენ,  სოფო წულაიამ, 
დაბადებულმა 1985 წლის 11 მაისს,  სოხუმში, 
არც ისე მაღალმა, 
არც ისე გამხდარმა, 
არც ისე ქერამ... 
შენივე სხეულით...
დილით გაიღვიძო, 
თვალები გაახილო  და ჭაღი არ გეცნოს; 
გვერდზე გაიხედო და კედელი არ გეცნოს, 
ხელზე დაიხედო  და ბეჭედი არ გეცნოს, 
მარცხნივ გაიხედო  და კაცი არ გეცნოს... 
და გითხრან, რომ ხარ ვინმე  ეკა აბულაძე, 
თამარ ლომიძე,  ან სონია ქართველიშვილი, 
დაბადებული 1980 წლის 11 მაისს, თბილისში. 
ქალაქი, სადაც ახლა ხარ, იყოს ლეგნიცა, 
სადაც  უკვე მე-10 წელია ცხოვრობ 
და ისე აგნებ ყველა ქუჩას, 
შეგრძნება - ნეტა, სად ვარ? - არასდროს გტოვებს. 
შენი ქმარი  კი იყოს ვინმე გამხდარი  მხატვარი 
ექსპრესიული  ხელებით,  რომელიც სულ შენს პორტრეტებს ხატავს 
და პორტრეტებზე აღბეჭდილი არც ერთი ქალი  ოდნავაც არ გგავს,  
 თან მისი დახატული  არც ერთი ქალი  ერთმანეთს არ ჰგავს; 
და ატარებ უცხო ქალაქის ქუჩებში  მის ნაჩუქარ ავტომობილს 
და გრძნობ, რომ მანქანის ტარება არ იცი 
და მაინც ატარებ
და ათვალიერებ ფოტოალბომებს, 
რომლებიც სავსეა  შენი და შენი პორტრეტების ციკლის შემქმნელის ფოტოებით -
პარიზი, ვენა,  ბერლინი, ვარშავა, კიევი, ბრიუსელი... - მიგიწერია გაკრული ხელით, 
რომელიც ოდნავაც არ ჰგავს შენს ხელწერას 
და ვერ იხსენებ ვერც ერთ მოგზაურობას, 
ვერც პირველ შეხვედრას, 
ვერც დიდ თუ პატარა სიყვარულს თქვენ შორის
და ფიქრობ: 
- ეს კაცი თუ მართლა ჩემი ქმარია, 
ეს კაცი თუ მართლა ჩემია... 
ის ზედაც არ გიყურებს, 
ზის და გხატავს  თავისი ექსპრესიული ხელებით 
და ხედავ,  რომ ქალი, რომელსაც ხატავს,  ოდნავაც არ გგავს... 
დგახარ მე-9 სართულის აივანზე, 
თვალებს გოთიკური ტაძრის შპილის დეკორზე აშტერებ 
და შენი კორპუსის მე-7 სართულის აივნიდან დანახული  თბილისის ხედი გენატრება. 
- თბილისში ყოფილხარ? -  ეკითხები შენი პორტრეტების ციკლის  მხატვარს, 
ის კი ზის და ხატავს და ხატავს და ხატავს
და ამ დროს თქვენს გემოვნებით მოწყობილ ოთახს  
ბუს კივილი შეაზანზარებს  და ორღანის ხმა შეძრავს. 
- სულ მე რატომ მხატავ? - ეკითხები 
და გპასუხობს: 
- იმიტომ, რომ მიყვარხარ - 
და გახსენდება ის,  ვინც გიყვარდა 
და ფიქრობ: 
- სად უნდა იყოს? - 
და მონატრება სულს გიბერავს გარუჯულ სახეზე 
და ჭორფლები ჯანყდებიან 
და გახსენდება,  ერთხელ  როგორ გითხრა: 
- სახეზე ჭორფლების აყვავება ბედნიერების ნიშანია, 
მიყვარს შენი ჭორფლები...
და გრძნობ მის შეხებას მთელი სხეულით 
და ტირი, რომ სხვის ცხოვრებაში გაიღვიძე 
და გძულს ყველა კაბა, რომელიც შენი არ არის 
და ყველა კაცი, რომელიც შენი არ არის 
და ყველა სახლი, რომელიც შენი არ არის 
და ყველა გზა, რომელიც შენი არ არის 
და ყველა შენი  პორტრეტი, 
რომელშიც შენ შენ არ ხარ 
და აივანზე დგახარ,  
ოდნავ გამობერილ მუცელს ეფერები, 
თან ფიქრობ: 
- ჯერ ამ ბავშვს გავაჩენ, მერე მაჯაზე ვიკბენ, 
ძილსაც  ვუკბენ. . .  
თუ არ გამეღვიძა, კიდევ ვიკბენ,  
მილიონჯერ ვიკბენ  
და აუცილებლად გამეღვიძება. .