ოპტიკური ილუზია

კაცმა, იმაზე მეტად რომ მიყვარდა,  ვიდრე შემეძლო, 
ლავაქვით ამოქოლილი ტბები გაახილა,
წამწამები და ქუთუთოები ააშრიალა
და სწორ, პრიალა ზედაპირზე  მთელი სხეულით ამირეკლა; 
თვალსა და თვალს შუა რომ გავეჩხირე, 
იძულებული გახდა,  ჩემი სადაურობა ეკითხა.
ვუპაუხე: 
- თანდაყოლილი მხედველობის დეფექტი გაქვს. . . 
ამიტომ მთელი ეს დრო ვერ აღმიქვამდი, 
არადა თავით შენს ნაპირებს ვეხეთქებოდი. . . 
- იქნებ, მართლა ბრმა ვარ, როგორც მითხარი,  
ყრუც ხომ არა ვარ?
ნაბიჯების ხმას მაინც ხომ გავიგონებდი? – 
მიპასუხა 
და და მთხოვა, მეამბა რაიმე მასზე,  
მის ცხოვრებაზე - 
ის მომეყოლა, რასაც ვხედავდი,
როგორადაც დამამახსოვრდა მისი ამბები. . . 
და მოვუყევი ყველაფერი, რაც კი ვიცოდი, 
მან  კი მითხრა, რომ ის ამბები, რომლებსაც ვყვები, 
არ არსებობენ, რომ მე შევთხზე,  
ან არასწორად დამინახავს,  რასაც ვხედავდი. . . 
და როცა ვკითხე: 
- აბა,  ის ცხვრები, ლავაქვის ტბაში  ყოველ ღამე რომ აძოვებდი?
ან ფურირმები,  
კარადებად გადაცმული ხეებიდან  კაბებს რომ ძოვდნენ, 
ან ის ქალი, 
შენს დანახვაზე  ორივე თვალში  მკვდარი თევზები  რომ უცოცხლდებოდა?. . . 
და მიპასუხა: 
- არაფერი არ იცი ჩემზე, 
სულ არაფერი. . . 
ტყუილად მდგარხარ  იმ ნაპირზე,  სადაც იდექი. . . 
- და შენ გინდოდა,  დამენახე? -  
ვკითხე და მითხრა: 
- ისე მინდოდა,  იმ ამბებიდან, რასაც ყვებოდი, 
ერთ-ერთი მაინც ყოფილიყო სიმართლე  ან  გამონაგონი, 
სიმართლეს რომ ოდნავ მაინც  მომაგონებდა... 
და თუკი მართლა იქ იდექი,  სადაც შენ ამბობ 
და უყურებდი ჩემს  ცხოვრებას, 
ვერაფერი რატომ ვერ ნახე ჩემზე ან ჩემში?! .