ზღაპარი დიდებისთვის, ანუ ამბავი პიტერ პენზე

- მომავალ გაზაფხულამდე ხომ არ დაგავიწყდები? - გკითხე. 
კარგად მახსოვდა, ყველაფერი რომ ელვის სისწრაფით გავიწყდება. 
შენ კი, თითქოს, ვერც მიხვდი, ასეთი  რამ რატომ გკითხე, 
უკნიდან  მომეპარე  და   ერთი მუჭა ბრჭყვიალა მტვერი მომაყარე. 
ვიგრძენი მიწიდან თანდათან როგორ ავიწიე. 
პატარა სახლი, სხეულზე გარედან რომ შემომაშენეს, 
ჯერ ოთხ ნაწილად გაიხლიჩა, მერე დაიმსხვრა. 
ბუდეჩამოშლილ მერცხლის მსგავსად,  ფრთხილად ავფრინდი ნანგრევებიდან 
და ჩემს პირქუშ, უსახურ და ცრემლიან ქალაქს  შენთან ერთად გადავუფრინე. . . 
მთის მწვერვალები  ფეხის გულებს მიკაწრავდა, 
ვარსკვლავების მტვერი  თვალებს მივსებდა, 
ხმელეთზე ალაგ-ალაგ დაღვრილ  ზღვებსა და ოკეანეებს თმებით ვწმენდდი. . .
თევზების ტბების  და თოლიების მდინარეების გადაფრენის შემდეგ 
უნაპირო დარდის კუნძულს მივადექით  და შენ მითხარი: 
- მინდა, აქ იყო, ჩემთან იყო - ჩემს სამშობლოში 
და დამარწიო მაშინ, როცა სიკვდილს ვინატრებ 
და თუკი ასე მოიქცევი, აუცილებლად გადავრჩები, ანუ ვიცოცხლებ. . . 
ხეებს ტოტები დავამტვრიე,  სარწეველა გამოვძერწე, შიგ ჩაგაწვინე, 
პირში რკოსგან გამოთლილი მატყუარა ჩაგიდე, 
გაუჩერებლად გაღვიძებდი - გამოფხიზლებას გაიძულებდი. . . 
- თვალები უნდა გავახილოთ - ბოლო ხმაზე გიყვიროდი, 
- თვალები უნდა გავახილოთ,  თორემ მოვკვდებით. . . 
- თვალი არ უნდა გაახილო,
თვალი არ უნდა გაახილო, 
თვალი არ უნდა გაახილო, თორემ გავქრებით, 
ანუ ერთად აღარასდროს  აღარ ვიქნებით - 
- სახეში, თითქოს, მუშტებს მიშენდა შენი ყვირილი. 
სულ ერთად ყოფნამ ერთმანეთზე მიგვაჯაჭვა, 
ჩემმა სხეულმა ჩაიგუბა შენი სხეული, 
დარდიც, თითქოს,  მაშინათვე სადღაც გაფრინდა. . .
 ფოთლებისგან მოქსოვილ კაბას  კიდეები შემოაცვდა, 
დაიძენძა, დაიბურკლა, დაპატარავდა, 
ჩვენს მარტოობას საყრდენები გამოეცალა  და მდინარეში ჩაყირავდა - 
ზვიგენებმა და ნიანგებმა დაინაწილეს - 
მისი ქონით ამოიყორეს ისედაც კარგად გაბერილი,  სქელი მუცლები. . . 
მერე თვალები გავახილე, 
ძილი დავკეცე  და საწოლის ქვეშ შევაცურე, 
შენთან გაფრენა გადავწყიტე, 
ფანჯარას ვეცი, 
ჯერ ფეხები გამოვალაგე, მერე ხელებიდა ვერ ავფრინდი. . . 
ერთი კითხვა მაქვს, გთხოვ, მიპასუხე:
ფრენა რატომ მასწავლე,  ხომ  იცოდი, რომ აუცილებლად დავივიწყებდი? . . 
არ იცოდი? - ამას ვერაფრით დავიჯერებ!. . 
ახლა მხოლოდ მაშინ მახსოვხარ, როცა ჩემს შვილს დაძინების წინ 
ჩუმად ვუყვები უცნაურ ამბავს შენსა და ჩემზე, 
ანუ იმ ბიჭზე, გაზრდაზე რომ ერთხელაც კი არ უფიქრია
და ოცზე მეტი გაზაფხული გამოტოვა, სანამ ჩემამდე მოაღწევდა. 
და როცა ოცი გაზაფხულის მერე მომადგა, ვეღარც კი მიცნო, 
იმიტომ, რომ თვალებით ტკივილს, გულით კი ჩემს შვილს ვატარებდი.
ან როგორ უნდა გავყოლოდი, როცა ვიცოდი,  რომ ვეღარასდროს გავფრინდებოდი?. . 
განა იმიტომ, რომ არ მინდოდა,
უბრალოდ, ფეხზე ჩემი ცხოვრება გამომენასკვა, 
არტახებად სახლის კედლები შემომიშენდა, ფრენაც არ მახსოვს, 
ვზივარ და ვარწევ შვილს - ანუ იმას, ვისთვისაც ვცოცხლობ, 
შვილს, რომლის გამოც დამავიწყდა, როგორ მიყვარდი,
როგორ გელოდი და ყოველ ღამე ჩემს ფანჯარას ღიას ვტოვებდი, 
იმ იმედით, რომ აუცილებლად დაბრუნდებოდი,
მაგრამ ეს 20 გაზაფხული ისე გაფრინდა, 
ერთხელაც კი არ გაგხსენებია, რომ ვარსებობდი. . . 
და რომ დაბრუნდი, ისე მითხარი, მომენატრეო, 
თითქოს, ეს წლები არც კი ყოფილა, 
თითქოს, მთელი ეს უშენო დრო  მარტო მე: 
ვცხოვრობდი, ვსუნთქავდი,მტკიოდა, ვტიროდი,  გელოდი,  მენატრებოდი...
შენ კი გეძინა;
ისე გეძინა, როგორც ახლა ჩემს შვილს სძინავს - 
შენზე შეთხზული წარბშეკრული  და დამჭკნარი ძველი ზღაპრის 
მემილიონედ მოსმენის შემდეგ... 
როგორც მითხრა, სანამ ძილში საბოლოოდ გადაეშვება, 
გულში შენს სახელს იმეორებს  და ეს ძახილი მხოლოდ შენ გესმის - 
მე კი, რატომღაც,   გულით ნათქვამი სიტყვების კითხვა 
დიდი ხანია გადამავიწყდა.