დღეს არმოხდენილს

ისევ ჩამოჰკრა შემოდგომის დაღლილმა ზარმა,
ჩამოჰკრა და ვინ იცის  მერამდენეჯერ?!
ახლა უკვე არშემდგარი სიყვარულის ვამბობ ხსენებას ,
და აუხდენელ ოცნებების ვსვამ სამადლობელს
ისევ ატეხავს ალიაქოთს დეკემბრის ქარი
და შემორჩენილ ყვითელ ფოთლებს სადღაც წაიღებს,
რარიგ ველოდი თავდახრილი ჯადოსნურ სიტყვას,-
მაგრამ რატომღაც ეს მოწყალება შენ არ გაიღე
ვხედავ სარკმლიდან მოელვარე თოვლიან ქედებს
და ეს სითეთრე მომაგონებს დღეს,არმოხდენილს,
გავიღიმები და ვინ იცის უკვე მერამდენეჯერ
თეთრ სამოსელს,ვერმოხდენილს,სანთელს დავუნთებ!