ოდესღაც გული მეც მქონდა

როდესღაც, მე ვოცნებობდი რომ დიდებული გავხდები,
რომ ავაყვავებ ქვეყანას, ავავსებ ტაძრებს სანთლებით.
როდესღაც, ღმერთის მჯეროდა, იმედი მქონდა სამოთხის,
სადაც სიკეთე მეფობდა, სადაც ბოროტი არ მოდის.
როდესღაც, გოგო მიყვარდა, პატარა და საყვარელი,
ლამაზი იყო, მხიბლავდა, ირგვლივ ზდიოდა ნათელი.
როდესღაც, ასე მჯეროდა, თითქოს ჩვენ ერთად ვიქნებით,
როდესღაც, სულელს მეგონა მე, რომ სიყვარულს მივყვები.
მჯეროდა, თითქოს სიკეთე მუდამ იმარჯვებს ბოროტზე,
მჯეროდა ყალბი გმირობის, მინდოდა ჩემთან მოსვლოდი.
როდესღაც, გული მეც მქონდა, ახლა, რომ დარჩა ჭრილობა,
მოისპო ხალხის მხეცობით, გასტეხეს ყველა პირობა.
მე, დამიტოვეს ტკივილი და მოგონება ოცნების,
არც კი გამომდის ტირილი, მხოლოდ შეგრძნება ობლობის.
როდესღაც მქონდა სიცილი, არ ვაფასებდი რატომღაც,
ახლა კი, სიკვდილმისჯილი, ვიქეცი სევდის აკორდად.