პორტრეტი

ამ გალერეის უფერო კედლებს, ნაწარმოები ამშვენებს ბევრი.
პო, რომ ყვებოდა წამებულ ლექსებს მახსოვს ვიღაცას ზდიოდა ცრემლი;
ერთი მხატვარი ვერ შეცვლის იმას დასაბამიდან რაც იყო წესი,
ღამით მეფეა, ასრულებს წირვას; დღისით მსხვერფლია რეალური პიესის;
ხალხი რას შვრება? შეხედე, თითქოს შენ ხარ ბატონი შენივე ნების,
მაგრამ მერწმუნე, ასე რომ იყოს არ იქნებოდი მსახური წერის;
მე ვინ ვარ? გეტყვი. პოეტი მქვია, რომ ამ კედელზე პორტრეტად იქცა,
ღმერთმა არ იცის რა მახატია, ჩემი ჭრილობა ზღვად გადაიქცა;
ნათელ სახეზე ხან და ხან მოსჩანს რაღაც წითელი და რაღაც შავი,
ხელები თრთიან, თითქოს ტირიან; სხვისი სისხლია, განძრახვა ავი;
შემხედე ძმაო; გინდოდა ლექსი? შესვი, შეძაგრე! წამებით ტკბები?
ხო და შენ თვითონ შეცვალე წესი, მე ამ წუტიდან სულ განზე ვდგები…