gvirilebi

ნოემბრის ქარებივით, ჩუმია შემოდგომა,
თვალებზე უძილობის გამიჩნდა ნაპრალები,
შენ კიდევ არაფერი, შენ სულ არ გეტყობოდა,
რამეს რომ განიცდიდნენ, მაგ თმებზე ნაწნავები.

როგორი ბედნიერი იყავი ჩემო თავო, 
და როგორ შეგეცვალა , სახეზე ღიმილები,
შენ რატომ წახვედი და დამტოვე მეგობარო,
აქ თურმე რა ჩუმად ჭკნებიან გვირილები.

გთხოვ მოდი და გულზე ჯვარივით მომეკარი,
გთხოვ სუნთქვა მაიძულე, მინდა რომ გავიღვიძო,
ვიცი , რომ გიყვარვარ და ვიცი რომ მოგენატრე,
არასდროს არ იფიქრო, არასდროს არ იტირო.

გზად თუმრე ჭადრებია, ჩუმი და მისტიური,
მე ისევ ვამჯობინე, ლოთებთან მეგობრობა , 
რაც უფრო მეშინია და დარდებს გავურბივარ ,
მით უფრო ახლოს დგას და მიღიმის შემოდგომა.

ვგავარ გადასატან დღეებს , უნიათოს,
ვგავარ ქუჩის მხატვარს, თითქოს ქარი ქროდეს,
თითქოს არასოდეს არ მსურს რომ გინატრო,
მე უფრო ხშირად ვემსგავსები ქუჩაში ლოთებს.

როგორი ბედნიერი იყავი ჩემო თავო, 
და როგორ შეგეცვალა , სახეზე ღიმილები,
შენ რატომ წახვედი და დამტოვე მეგობარო,
აქ თურმე რა ჩუმად ჭკნებიან გვირილები.